ΑΠΟΘΑΛΑΣΣΙΑ apothalassia.com

Δεν βρίσκω το φουλάρι που σου άρεσε
κόκκινο ήτανε θυμάσαι..
Πέρασαν χρόνια δεν ξαναματώσαμε
στους δρόμους για το δίκηο.
Θα το ΄χει κάπου παραχώσει φαίνεται
η βλάστηση της ταξικής ειρήνης.
Τώρα τ’ ακούω καθαρά.
Έρχεται η ώρα πάλι.
Έτοιμοι είμαστε με δόντια ετοιμόρροπα
να σηκωθούμε απ΄ την νιρβάνα να δαγκώσουμε
αλλά μου λείπει εκείνο το φουλάρι.~
[Αντώνης Λάρδας]
*photo: Kuzma Petrov-Vodkin_Fantasy^1925.

Σκέψεις των καιρών

Τι να γράψω σε τούτο το χαρτί;
Πώς να μαζέψω τη σκέψη μου
φλόγα που ξεφεύγει από τα δάχτυλα,
παίρνει φόρα και διασχίζει δρόμους,
ανεβαίνει σκάλες τρέχοντας,
συγκρούεται με κάθε εμπόδιο,
παίζει σε μια πόλη με κρυμμένους κατοίκους;
Αφήνομαι,
αρχίζω να περπατώ…
Παρακολουθώ τα βήματά μου
να σαρώνουν αυτή τη γειτονιά.
Μπορώ να γράψω για τις φωνές
των δρόμων που περπάτησα,
να τις ακολουθήσω καθώς ταξιδεύουν
ή να τις περιμένω στο λιμάνι, στο αεροδρόμιο…
Ο τόπος δεν έχει σημασία…
Οι στιγμές μετράνε.
Στιγμές που κόβουν ή κόβονται
με λεπίδα ακριβείας, καλοακονισμένη.
Η καρδιά της πόλης δεν ξεχνάει ποτέ
ούτε μια στιγμή, ούτε μια φωνή.
Χτυπάει και σου δείχνει το δρόμο.
Ναι, μπορώ να βάλω τα βήματα σε στίχους,
να περιπλανηθούν σε σοκάκια
να κρυφτούν σε γωνίες
να βρουν τη ντροπή στα σκουπίδια.
Ναι, μπορώ να γράψω για τους άστεγους
μέχρι να νοιώσω τη μοναξιά τους,
ν΄ αφήσω τα λασπωμένα ρούχα
και να κρυφτώ στο λουτρό μου
αγωνιώντας να βγάλω τη μυρωδιά
του ζώου από τα μαλλιά μου.
Γράφω!
Στ’ αυτιά μου αντηχούν μαύρες φωνές
που ζητούν δικαίωση.
Νοιώθω την αγανάκτηση
να πιέζει την καρδιά μου,
να πιάνει το χέρι μου.
Η πόλη ζητά ν’ ακουστεί η φωνή της.
Οι τόποι, οι γειτονιές κι οι σταθμοί
φωνάζουν τις ιστορίες τους.
Γράφω!
Το μελάνι γίνεται κόκκινο
και μετά με δυσκολία
βγαίνει στο χαρτί.
Το αίμα αλλάζει απόχρωση
μπρος στην αδιαφορία…
Η καρδιά της πόλης μιλά,
μα λέει ιστορίες που ενοχλούν.
Τις βλέπω να γίνονται καπνός.
Καίγονται από υψηλές φιλοδοξίες
και χαμηλά ένστικτα
Γράφω!
Λέξεις που πέφτουν στο κενό
καθώς δοκιμάζονται πύραυλοι με στόχο
η καλοσύνη
να γίνει λέξη ξεχασμένη στα λεξικά.
Η πόλη μιλά για ισότητα
όταν κανένας δεν είναι ίσος,
μα όλοι είναι κομμένοι στο ίδιο καλούπι,
γρανάζια του τροχού που κινεί τον κόσμο,
αποχαυνωμένοι στην ουτοπία τους.
Γράφω!
Γράφω τη λαχτάρα να φωνάξω!
Καίνε οι λέξεις μέσα στο μυαλό μου.
Δροσίζουν στο χέρι μου
την άκρη ενός ποιήματος.
Ανάμεσα στις γραμμές,
ένα μεθυστικό φως με οδηγεί σπίτι
και με βάζει στο κρεβάτι μόνη,
ν’ ακούω την πόλη που αλλάζει πλευρό.
Κοιτώ τον σκοτεινό τοίχο.
Στην άκρη του δρόμου
άνθρωποι έχουν βγει έξω
και ζητούν τα αυτονόητα…
μετά κι άλλοι, κι άλλοι…
Οι δρόμοι της πόλης γίνονται ποτάμι,
ενώ η φωνή της ηχεί άλλοτε σαν γάργαρο νερό,
άλλοτε σαν χείμαρρος ορμητικός.
Θέλω να το ακολουθήσω προς τη θάλασσα
μα ακούω τα κοράκια που πετούν από πάνω…
Τα νοιώθω να τρέχουν στον λαιμό μου,
ψάχνοντας μια διέξοδο.
Φοβάμαι πως για άλλη μια φορά
οι φωνές θα πνιγούν στο ποτάμι.
Ίσως και όχι…
Περιμένω τα ξημερώματα
όταν νηφάλια και ελεύθερη
από το ξόρκι της νύχτας
θα αφήσω πίσω όνειρα κι εφιάλτες,
θα καταπιώ τα λόγια μου ωμά,
θα δω τις σκέψεις μου να πεθαίνουν στο πεζοδρόμιο.
Ίσως να τις θάψω μαζί μ’ αυτές που πέρασαν
κι αυτές που θα ακολουθήσουν…
Το πρωί από τους καναπέδες μας
θα μιλάμε για ταραχές…
[Αγγελική Σούτου]
*photo: George Bellows_New York^1911

«Φοβάμαι»

Φοβάμαι
τους ανθρώπους που εφτά χρόνια
έκαναν πως δεν είχαν πάρει χαμπάρι
και μια ωραία πρωία –μεσούντος κάποιου Ιουλίου–
βγήκαν στις πλατείες με σημαιάκια κραυγάζοντας
«Δώστε τη χούντα στο λαό».
Φοβάμαι τους ανθρώπους
που με καταλερωμένη τη φωλιά
πασχίζουν τώρα να βρουν λεκέδες στη δική σου.
Φοβάμαι τους ανθρώπους
που σου ‘κλειναν την πόρτα
μην τυχόν και τους δώσεις κουπόνια
και τώρα τους βλέπεις στο Πολυτεχνείο
να καταθέτουν γαρίφαλα και να δακρύζουν.
Φοβάμαι τους ανθρώπους
που γέμιζαν τις ταβέρνες
και τα ‘σπαζαν στα μπουζούκια
κάθε βράδυ
και τώρα τα ξανασπάζουν
όταν τους πιάνει το μεράκι της Φαραντούρη
και έχουν και «απόψεις».
Φοβάμαι τους ανθρώπους
που άλλαζαν πεζοδρόμιο όταν σε συναντούσαν
και τώρα σε λοιδορούν
γιατί, λέει, δεν βαδίζεις στον ίσιο δρόμο.
Φοβάμαι, φοβάμαι πολλούς ανθρώπους.
Φέτος φοβήθηκα ακόμα περισσότερο.

Μανόλης Αναγνωστάκης

Δάκρυα

Τα θερινά πρωινά,
πρόσωπα και χέρια κουρασμένα
κεντούν με υπομονή και επιμονή
τα ρυτιδωμένα κορμιά της γης,
που στέκουν με καμάρι
πάνω απ’ τ’ ασπροχώματα.
Τα μάτια υγραίνουν.
Τα δάκρυα κυλούν.
Το χαμόγελο γεννιέται.
Μύρισε μαστίχα και γιορτή.
[Μαρία Θωμάδη]
*photo: Vincent Van Gogh
_Olive Trees in a Mountainous Landscape^1889

Mein Kopf

είδα το κεφάλι μου
να κυλάει στο παρκέ
βότσαλο στην κατηφόρα
δε μ’ ένοιαξε
που έμοιαζε άχρηστο
πια
μήτε που μου φάνηκε
για μια στιγμή όμορφο
μόνο
που αναρωτήθηκα
ποιός να το είχε κόψει
αφού
-και είμαι σίγουρη γι αυτό-
κανείς άλλος
δεν ήταν στο δωμάτιο
κι η πόρτα
ήταν κλειδωμένη
από μέσα

photo_ Portrait of a Lady|Lyubov Popova, 1915

Αργυρώ Αξιώτη 2020

δε λέω
θα υπάρξει
μια φορά
που θα σβήσεις
τη λερωμένη σου
καρδιά
από το χάρτη
της απροσεξίας σου
έχει κάτι
αυτό
το τίποτα
που με κυριεύει
και δεν κάνω
έστω
μια κίνηση
να δεχτώ
τον συμβιβασμό
η μουσική
καλά
βαστάει
κι από μέρα
σε μέρα,
κάπου
μακρυά
ένα λιμάνι,
που δεν περιμένει
κανένα πια
για να ταξιδέψει.

Βασίλης Παχουνδάκης~
*photo: Ren Hang_Untitled^2013-14

Σε είδα!
σκυμμένο
στα μπλε τετράδιά σου
τα μισογραμμένα
μ’ ένα μολύβι στο χέρι
τα δάχτυλα σε τάση
σαμπώς έτοιμα
ν’ αγγίξουν δέρμα αγαπημένο
ή μήπως
ένα κομμάτι χαρτί
ή μήπως
κάποιο άνθος εύθραυστο
κάποιο κρύσταλλο παγωμένο
κάποια αιχμή επώδυνη
συνταιριάζεις γράμματα
δοκιμάζεις ήχους
με το νύχι σκαλίζεις
αρχαία λόγια
παύσεις
επιφωνήματα
σε καταδιώκουν σιωπές
σε κατακλύζουν φλυαρίες
κρατάς την ανάσα σου
σε άνω τελεία
κι εκείνη
η λέξη
επιμένει
να μην έρχεται
κοιτάζεις
το ποτηρί σου άδειο
διψάς
Λοιπόν φτωχέ μου ποιητή,
τι κλήρο προσμονής
τράβηξες πάλι;
σε ποιόν ιξό πιάστηκες;
τι περιμένεις;

Αργυρώ Αξιώτη

Παγκόσμια Ποίηση & Πεζογραφία
21 ώρ. ·

» Έσκυψα στην ψυχή μου με μουντό ουρανό κι άρωμα
το απόβραδο στα σοκάκια της γειτονιάς
τη στιγμή που η βροχή έγλειφε το πεζοδρόμιο,
σα νυχτερίδα που λούστηκε στο ημίφως.
Τώρα ανοίγω το βήμα μου στην καθημερινότητα
περιδιαβαίνω τη θύμηση στην άλλη διάσταση περνώ,
τη διάσταση που αναθαρρεί.
Το υπέρτατο ον
που ακολουθεί την πορεία των γεγονότων
άηχο, χωρίς παρισταμένους.
Μοναχικός καβαλάρης αμφιταλαντευόμενος
στις γωνιές της νύχτας
και στην ηλιαχτίδα που χαράζει.
Δυο όψεις του ίδιου νομίσματος
Φτώχεια, εγκατάλειψη, ορφάνια,
αναγέννηση, ψυχική ομορφιά.
Κι η ποίηση ακουμπά τον ουρανό
με γήινα πόδια.
Aμφιταλαντεύεται στη νύχτα που φεύγει
και στο χάραμα που ορθώνεται.
Αναγαλλιάστε φωνές του ωραίου
χάνομαι ανάμεσα στη θύμηση αποκομμένη
απ ΄τα χνάρια της λησμονιάς.
Έσκυψα στην ψυχή μου με μουντό ουρανό κι άρωμα… »

---

»Ανάλαφρη ψυχή» – Ο Αχιλλέας Φιστουρής γεννήθηκε το 1958 στην Καλλιμασιά της Χίου. Σπούδασε παιδαγωγικά στην Π.Α.Μ. , στο Π.Τ.Δ.Ε. Αθηνών και δίδαξε στην Πρωτοβάθμια Εκπαίδευση. Ορίζει την ποίηση στη ζωή του, με τον ίδιο τρόπο που ανταμώνει τη θάλασσα του, όπως απλόχερα του χαρίζεται κάθε πρωί από το ανοιχτό του παράθυρο. Ως τον μόνο ελεύθερο ορίζοντα, όπου οι άνθρωποι μπορούν να ταξιδεύουν, να ονειρεύονται και να ελπίζουν άφοβα.

Ο μαύρος της γειτονιάς

Να είσαι ο μαύρος
Να δουλεύεις στο λιοπύρι
Να πεινάς
Να πουλιέσαι σαν εμπόρευμα
Να γίνεσαι η δούλα του σπιτιού
Που θα σε βιάζουν γιατί μπορούν
Να σε κλωτσάει να σε πυροβολεί ο μπάτσος
Γιατί μπορεί
Δε φοβάμαι
Θα είμαι ο μαύρος
Θα κάθομαι στη θέση των λευκών στο λεωφορείο
Στο σινεμά στο εστιατόριο
Θα πηγαίνω σε διαδηλώσεις
Θα έχω φωνή
Θα διεκδικώ θα υπάρχω θα είμαι
Όπως δεν ήμουν όπως δεν θέλουν να είμαι
Γιατί εγώ είμαι εσύ
Γιατί στη ζωή και στο θάνατο
Χαίρομαι και πονάω το ίδιο
Και θέλω ό,τι θέλεις κι εσύ
Να αισθάνομαι ζεστά τα χέρια μου
Μέσα σε άλλα χέρια
Και μια θέση αγάπης κάτω από τον ήλιο.
ΜΑΡΙΑ ΚΛΕΙΔΑ
photo:RICHARD AVEDON