ΑΠΟΘΑΛΑΣΣΙΑ apothalassia.com

Απορία

Θύμωσε πάλι το φεγγάρι.
Μιά νύχτα αν τ΄ αφήσω μοναχό
απαγορεύει στα φιλιά του να μ΄ αγγίξουν
κρύβει στην πλάτη του την έμπνευση
χώνει στις τσέπες του τους στίχους
και μου πετάει κάτι αχτίνες βλοσυρές.
Ιδιαίτερα όταν χρειάζομαι το φως του
κρυφά για να ανασύρω θησαυρούς
απ’ το πηγάδι με το αίμα της αλήθειας.
Μ΄ αφήνει άοπλο να τριγυρνώ
μαύρα μεσάνυχτα σε σκοτεινό δωμάτιο
κάτω από ραψωδίες θλιβερές
που κρέμονται σαν νυχτερίδες στο ταβάνι
να απορώ αβοήθητος
για ποιά ζωή ποιό θάνατο
θα πρέπει να υψώσω τρόπαιο
να έρχονται συνάνθρωποι να καταθέτουν στέφανους
να απαγγέλουν επιγράμματα σοφά
γραμμένα απ’ τους σεισμούς της ιστορίας.

{ Αντώνης Λάρδας }
*painting:
The Sleeping Gypsy _Henri Rousseau ^1897

Σινιάλα

Σε κορμί που ερειπώνει
θυμάται ο νους
βιορέτες
αμυγδαλιές ν’ ανθούν
λαλάδες
ανεμώνες
σπαρτά βουνοχώραφου
μαγεύεται
με ποιητών σινιάλα επίμονα
*
Με Αρχαία Σημάδια ~
Ζωφόρου γλυπτά
ιππείς μεγαλόπρεποι
σταματημένοι
*
Πηλός γήινος
τις Ταναγραίες κόρες
αθανατίζει
*
Στον χρόνο στέκουν
ρωμαϊκές αψίδες
ματαιόδοξες
*
Επιθυμίες
Ο Ηρακλής μάχεται
Ύδρα Λερναία
*
Ναοί ερείπια
κάτω απ’ τον ουρανό
θεοί κοιμούνται
*
Των θεών όρη
κοιλάδες βασιλέων
νεκρών κοιλάδες
*
Τυφλός Όμηρος
με άλλων αισθήσεων
είδε τα μάτια
*
Στη φαντασία
φωτισμένο το κάστρο
με τους μύθους του
*
Σιωπηλές κόρες
λαξεμένα τα μάτια
χωρίς ίριδες
*
Γίνεται φράγμα
στ’ Αχέροντα ποτάμι
φυγή πορθμέα

{ Άγγελος Ερατεινός }
^Choreography:
Jin Wook Lee
^Cover\Composer:
Sand _Nathan Lanier

Ο δρόμος ο λιγότερο ταξιδεμένος

(*O δρόμος που δεν πήρα)

Μπροστά μου, ο δρόμος χώριζε στα δύο μέσα σ’ ένα κίτρινο του φθινοπώρου δάσος.
Με θλίψη, που δεν μπόραγα να ταξιδέψω και στους δυο
Και να είμαι Ένας ταξιδευτής, στάθηκα για πολύ
Και κοίταζα τον έναν, ώσαμε εκεί που έφτανε η ματιά μου,
Μέχρι που, στρίβοντας, χανόταν στη βλάστηση τη χαμηλή.
Ύστερα πήρα τον άλλον, ως εξ ίσου καλό
Και, ίσως, επειδή είχε κάτι που μου ζητούσε :
Είχε χόρτα στο διάβα του που χρειάζονταν να πατηθούν,
Αν και, ως προς αυτό το σημείο, εκείνοι που είχαν περάσει από εδώ,
Στην πραγματικότητα, τα είχαν πατήσει σχεδόν το ίδιο με τον άλλον.
Λοιπόν, εκείνο το πρωινό και οι δυο δρόμοι στέκονταν μπροστά μου ίσοι,
Με φύλλα κίτρινα, που πόδι δεν τα είχε ακόμα τσαλακώσει.
Ω ! Κράτησα τον πρώτο για μιαν άλλη φορά !
Όμως, γνωρίζοντας πώς το ένα μονοπάτι πάντα οδηγεί σε κάποιο άλλο,
Μέσα μου, αμφέβαλα αν, πράγματι, θα γύριζα ποτέ πίσω ξανά.
Θα το λέω αυτό μ’ έναν καημό κρυφό,
Κάπου, πολλά-πολλά χρόνια ύστερα από τούτη τη στιγμή :
Ένα πρωινό, δυο δρόμοι χώριζαν μέσα σε κάποιο δάσος, κι εγώ–
Εγώ πήρα εκείνον τον λιγότερο ταξιδεμένο.
Κι αυτό έχει κάνει όλη τη διαφορά.

_Ρόμπερτ Φροστ
{ μετάφραση: Γιώργος Μαυρογιάννης }
*painting:
Fir Forest I _Gustav Klimt ^1901

Σκατοσάκουλα

Σκατοσάκουλα είμαστε οι άνθρωποι, αυτοκινούμενα σκατοσάκουλα.
Κι ας παρφουμαριζόμαστε διαρκώς να μοιάζουμε με λουλούδια, η βρώμα ξεγλιστρά να υπενθυμίσει τη βρωμιά μας.
Αφήνουμε αθόρυβα να αναδυθεί ο πραγματικός αέρας που
φουσκώνει τ΄ άντερα μας και μας κάνει τόσο να ντρεπόμαστε.
Η λεκάνη της τουαλέτας είναι ο πιο βολικός μας θρόνος.
Ένα κρυμμένο νάιλον μασούρι με κουραδάκια που πίνει καφέ, που συζητά, που περπατά και φιλιέται.
Αυτό είμαστε και αυτό που φέρουμε μας χαρακτηρίζει.
Κι ας θέλουμε να φαινόμαστε όμορφοι και λαχταριστοί, είμαστε μια δαγκωματιά από σκατά στα δόντια του θανάτου.
Μονάχα κάτι πρωινά που ξύπνησα δίπλα σε τέτοιο σκατοσάκουλο, όσο κι αν το οσμίστηκα, αυτή η μυρωδιά του δέρματος του μου γέμισε τα ρουθούνια με άχνη ζάχαρη
ζεστή και καραμέλα.
{ Μαρουκλιώ Ζαννίκου }
^painting:
Untitled _Mark Rothko *1950-2

Αναμνήσεις

Με κυνηγούν οι αναμνήσεις να με φάνε.
Και να ‘ταν όλες συναρπαστικές
να πεις θα φύγω ευτυχισμένος.
Μα είναι σμάρι οι ασήμαντες που λες
πώς διάολο πρωταγωνίστησα μαζί τους.
*
Μπότζι
Μου λείπει ένα σταθερό
σημείο της πορείας.
Είναι ολοφάνερο αυτό το ξέρουν όλοι.
Με βλέπουν διαρκώς να περιφέρομαι
στο μέλλον στο παρόν στο παρελθόν
κρατώντας στο ένα χέρι φαντασιώσεις
και στο άλλο χέρι το χαλκά του πεπρωμένου.

{ 2 ολιγόστιχα _Αντώνης Λάρδας }
^painting:
«The Snake Charmer» _Henri Rousseau *1907

μια γειτόνισσα
δεν ήτανε στα καλά της
έλεγαν
έβγαινε στο μπαλκόνι
και πετούσε την περιουσία της
στα χωράφια πέριξ βρίσκαμε
κέρματα, χαρτονομίσματα, χιλιάρικα
προπολεμικά
τώρα μεγάλωσα
θα μαι πια στην ηλικία του γιου της
στα χέρια του ξεψύχησε
{ Μιχάλης Μελαχροινούδης }
^painting:
‘The blow to the Heart’_ Rene’ Magritte ~1952

Ημερολόγιο

Φεύγει ο χρόνος σημαίνει αλλάζουν οι καιροί

Το αγόρι που αγάπησα για πάντα’ βρήκε ταίρι
Και οι λίστες των ανέργων πολλαίνουν

Τα γεγονότα δια σχίζουν την καθημερινότητα
Τα μικρά, τα δικά μας
Τα μεγάλα, όλων των ανθρώπων

Βαραίνουν στο λαιμό μου οι πληγές όλου του κόσμου
Δε φταίω για τίποτα μα φταίω για όλα

Βρίσκει χίλιους τρόπους η σκουριά να οξυδώσει το σίδερο
Από την κορυφή μέχρι την τελευταία τάξη

Ξεχνάω από που έρχομαι σημαίνει υποτάσσομαι
Ξεχνάω τα γεγονότα σημαίνει χάνομαι

Τυφλώνομαι από έναν αλλόκοτο πολιτισμό που ξεπροβάλλει
Κρατώντας μία τερατώδη απαστράπτουσα τεχνολογία
Αγαπάει μόνο τον εαυτό του

Δεν καταναλώνω
Τώρα ήρθε ο καιρός του θέρους
Βία, μίσος, ακινητοποίηση έως πνιγμού, πόλεμος, σεισμοί
Τώρα ήρθε ο καιρός του θέρους

Θα έρθουν μέρες που θα περιπλανιώμαστε στους κήπους
Θα κάνουμε συντροφιά στα μεγάλα δέντρα
Ο ήλιος θα μπαίνει από τα ξέφωτα
Το χορτάρι θα φωτίζεται
Το νερό θα αντανακλά τον ουρανό

Τα ηλιοτρόπια θα στολίζουν όλη την ανθρωπότητα
Τα λουλούδια προτείνουν τέτοιους κόσμους

Έχω πίστη.

{ Μαρία Άννα Τσούχλη, 30.12.20 }
*photo:
West Java-Indonesia_ Iqbal Kusumadirezza ^2020

Η Μνήμη της Ποίησης

Η άγνοια γιγαντώνει το άγνωστο.
Τα κύματα που σου γνέφουν,
το άγνωστο που καραδοκεί.
Το σκοτάδι ανασταίνει τους ξεχασμένους.

Καθώς σε αφήνουν όλα,
απομεινάρια μιας ζωής σε καλούν.
Οι μνήμες του παρελθόντος
άφωνες σε συνοδεύουν.

Αυτό που έφυγε
δεν έχει λησμονηθεί.
Ποίηση που συνοδεύει,
αυτούς που δεν πρόλαβαν
της ζωής το ύστερο ταξίδι.

Όλα στη σκέψη μου
ανάκατα δοσμένα.
Μια χούφτα αρμύρας,
ξεπλυμένα όνειρα.
Αυτό δε μοιάζει με πρώιμο σκίρτημα,
δεν είναι σώμα ποίησης.

Καθώς ο χρόνος διαβαίνει
τα πρόσωπα σβήνονται,
Οι σκιές προχωρούν
Το ταξίδι συνεχίζεται.

{ Αχιλλέας Φιστουρής }
*painting:
The Old Guitarist _Pablo Picasso ^1903-4

αντί- χριστουγεννιάτικο, φρέσκο, πρωινό

Με χόρτασε,
με χώνεψε
η μάνα γη
η μήτρα
που με γέννησε
κι ύστερα,
με μια απόστροφο οργή
με παρέδωσε
στις κρύες νύχτες
που άλλο δεν είχαν
από την παγωνιά
ενός ορμέμφυτου όρκου
με σκοπό να σβήσουν
από τον χάρτη
της βίας
τα σημάδια
από τον πόλεμο
μιας νύχτας καταδικασμένης
και ρημαγμένης
από την αμάθεια
Με χόρτασε,
με σπίλωσε
η μαύρη γη
των ονείρων η αποικία
του εφιάλτη,
που ραγίζει
τον νου
και τον συμμορφώνει αναίτια ίσα ίσα
για να πάρει
μια τελική
κι αυτόματη απόφαση
να σκοτώσει το παιδί
μιας ανήθικης πτώσης
Φύλαξε με,
από τα ασπόνδυλα μερόνυχτα
τα νύχια του Χρόνου
που έχουν κάνει
βασίλειο τους
την σπονδυλική στήλη
της φύσης μου
στα γενικευμένα
Χωρικά ύδατα
του κορμιού μου,
κι αποτελούν
ένα σκουριασμένο κονσερβοκούτι
βουτηγμένο στο αλάτι
της λύσσας
και της αρμύρας
που κρατιέται
στα βράγχια της ύπαρξης
Με χόρτασε,
με χώνεψε
και ξέρεις καλά
εσύ που κρατάς
το μαχαίρι
πως να το μπήγεις
μέχρι το κόκκαλο, ε;
{ Βασίλης Παχουνδάκης }
*photo:
Paharganj\24 hours in Delhi_ Damian King ^May 2019

Αναμνήσεις

Με κυνηγούν οι αναμνήσεις να με φάνε.
Και να ‘ταν όλες συναρπαστικές
να πεις θα φύγω ευτυχισμένος.
Μα είναι σμάρι οι ασήμαντες που λες
πώς διάολο πρωταγωνίστησα μαζί τους.
Μπότζι ~
Μου λείπει ένα σταθερό
σημείο της πορείας.
Είναι ολοφάνερο αυτό το ξέρουν όλοι.
Με βλέπουν διαρκώς να περιφέρομαι
στο μέλλον στο παρόν στο παρελθόν
κρατώντας στο ένα χέρι φαντασιώσεις
και στο άλλο χέρι το χαλκά του πεπρωμένου.

[ 2 ολιγόστιχα ποιήματα_Αντώνης Λάρδας ]
*photo:
Girls_Luo Yang^2017