ΑΠΟΘΑΛΑΣΣΙΑ

ΑΓΓΙΓΜΑ ΟΝΕΙΡΟΥ

Διαβαίνει  λιβάδια , θάλασσες για να αγγίξει τ’ όνειρο.
Κι  έχει γεμίσει  φως , κύματα και βουνοπλαγιές.
Η θέρμη  της  ψυχής της τα αέρινα  ποτάμια.
Γιασεμί μυριστικό τα στήθη της.

Διαβαίνει  κορφές , ανεμοδαρμένα ύψη.
Με την άνοιξη  δοσμένη στο κορμί της.
Στο φευγιό της  θα της φορτώσω  κάθε αίσθηση.
Στην  επιστροφή της να συντροφεύει  την ανάσα μου.

Αχιλλέας Φιστουρής

ΑΠΡΟΣΜΕΝΗ ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ

Συναντήθηκα απρόσμενα μ΄ εκείνες τις εικόνες,

τροπική καταιγίδα στο αλαφιασμένο σώμα μου,

καυτές ζώνες  τ΄ ακροδάχτυλά σου.

Να τις ακουμπώ και να φωτοβολούν

μέσα  μου.

Όπως το βουητό των ρυακιών

όταν  ενώνονται σε μεγάλα ποτάμια.

Ένα με το κορμί κι αυτές να με διαπερνούν,

πελώρια φωτιά  να με κατακαίει.

Να σε στριφογυρίζουν και να σε λιώνουν μαζί μου,

τράνταγμα πρόσχαρο  να κυλάς

στο αίμα  μου.

Κάθε πτυχή στο δέρμα να αναζωογονείς

και σαν πολέμαρχος να κατακτάς

το μέσα μου.

Να υποτάσεις κάθε ρανίδα ,

κάθε δροσιστική ικμάδα,

άξαφνα να απογειώνεις

 τα θέλω μου.

 Και να ορθώνεις καταιγίδες

που ελλοχεύουν  σε κόγχες βράχων,

καθώς τις δέρνει αυθάδικα το κύμα.

Να οριοθετούν  όλα μαζί φλεγόμενα,

σαν διάτονες αστέρες

τα’ ανοιχτά παραθύρια του δικού μας στερεώματος

και τα καυτά αγκομαχητά καταρράχτες μουσικών

να σκορπούν.

Μια απόκοσμη μελωδία που σβήνει

τις άσχημες στιγμές,

που ομορφαίνει την απόλυτη σίγαση,

που κανακεύει  τα αραχνοΰφαντα πέπλα

της νύχτας,

ερωτόλογα  και χάδι στο λαιμό

να γαληνεύουν στις επιταγές

του πόθου,

οι μύχιες επιθυμίες .

Καθώς εσωτερικές παρορμήσεις μας καλούν

Κι ένα φιλήδονο στόμα να κλείνει

λόγια για αγάπη  και έρωτα.

Ανάμεσα στα χείλη  πίστη όρκου κι ηδονής.

Ανάμεσα στη σκέψη και το συναίσθημα ξεχασμένη

η λειτουργία της καθήλωσης.

Ένα τελευταίο αντιφέγγισμα

να φωτίζει  διάφανα ελπίδες ονείρου.

Μετά τα δάχτυλα να χορεύουν σε ξέφρενους ρυθμούς

και να σβήνουν στη θαλπωρή,

μιας απόμακρης ηρεμίας.

Η ματιά  σβήνει στο αποκορύφωμα της ηδονής

που άναψε το τελευταίο τίναγμα.

Οι διαλογισμοί   ξεκινούν πάλι

τα δικά τους ονειροδρόμια .

Μέσα σε μια καρδιά  που παραδόθηκε

σε μυσταγωγική ιεροτελεστία,

έρωτας ανεμοστρόβιλος στη δύναμη

κι θωπευτικός  στο άγγιγμα της ψυχής,

δίμορφος κι ανίκητος.

Να καραδοκεί  για να κτυπήσει ξανά,

άκριτα μελιστάλαχτος και παρορμητικός.

Αχιλλέας Φιστουρής

ΣΤΙΓΜΕΣ ΤΗΣ ΑΝΟΙΞΗΣ

Πόσο λάμψη μπορεί να έχει αυτή η στιγμή χωρίς τη σπίθα των ματιών σου, πόσο μελωδικούς  στίχους  μπορεί να έχει χωρίς τη χροιά  της φωνής σου;

Πως η αγαλλίαση να καρποφορήσει χωρίς την ψυχή των ονείρων σου, πως η ηρεμία να ξεχυθεί χωρίς τη θάλασσα της καρδιάς σου;

Η αέρινη  αύρα της ανάτασης  σου είναι η ανατροφοδότηση  της ψυχής μου και διαγράφει την άνοιξη του κορμιού μου…

Φως  και θάλασσα  μαζί, συμφωνία της στιγμής  μυστική, κι η αρμύρα  κάθε σταγόνας που κυλά  στο κορμί, μου ξυπνά όλα τα σ’ αγαπώ που σου έχω πει και συνθέτει μουσική  εξωκοσμική, για να σου γράψω  όλα εκείνα που δεν σου έχω πει ακόμα…

1η μέρα της  Άνοιξης

Αχιλλέας Φιστουρής

Η ΖΩΗ

Διδάσκεται  η ζωή,
διδάσκεται  εκ των ενόντων , λεπτομερειακά.

Ίδια  η λύπη, ίδιος ο ενθουσιασμός.

Τα πουλιά  δεν μαθητεύουν
 να μάθουν το κελάιδισμα,
την ουράνια μελωδία
ανάμεσα στα κλαδιά των δέντρων.

Τα ερωτευμένα περιστέρια  δεν εντρυφούν
σε λόγια αγάπης, δεν αποστηθίζουν
την προπαίδεια νοερά
στις επαφές  τους  οι λιβελούλες.

Μπορεί μόνο  οι ψυχές να ψηλαφίζουν
τόπους, ονομασίες, μισοτελειωμένα όνειρα,
αναζητώντας τη ζωή, τις εκδηλώσεις της

μες στην αιώνια γαλήνη.

Μπορεί να  βιώνουν έντονα την απουσία της ζωής ,
Τις μοναχικές στιγμές, τον ανεκπλήρωτο έρωτα .

Ζω τη μαγεία της έκφρασης, ζω την αρμονία της φύσης,
ζω την αίσθηση της αφής στα ακροδάχτυλά μου.

Τα ακροδάχτυλά μου, το βλέμμα μου,

Το φωτεινό πρόσωπο ,τα θέλω μου.

Αχιλλέας Φιστουρής

ΟΔΟΙΠΟΡΟΣ

Ο δρόμος  μου κοντεύει

το τέρμα αχνοφαίνεται .

Συνεσταλμένος παραστέκω

στο χάραμα  που μου ανοίγει τη ζωή.

Θέλεις να πατήσεις στα βήματά μου

που σβήνουν στη στροφή,

σαν το φως που χάνεται στο σκοτάδι.

Το ταξίδι είναι ατέλειωτο.

Η διαδρομή τραχιά και μοναχική,

αφιλόξενη χωρίς θαλπωρή

και τους κινδύνους να καραδοκούν.

Την  ανηφορική διαδρομή  που φτάνει

στην αναζήτηση μην την ψάξεις αλλού,

είναι κρυμμένη βαθιά μέσα σου.

Αφουγκράσου τη σιωπή της

και δυνάμωσε την έκρηξή της.

Εκεί που τα όνειρα θα βρουν εκδίκηση,

στις γειτονιές του κόσμου.

Αχιλλέας Φιστουρής

ΑΧΝΟΦΕΓΓΗ ΚΑΤΑΧΝΙΑ

Ανάλαφρο κύμα,

να φτάνει το στάχυ

της προσμονής.

Αχνόφεγγη καταχνιά,

πίσω απ’  την κουρτίνα

της  πρώτης  βροχής.

Στην άκρη του κλαδιού

Το πρόωρο μπουμπούκι,

μια καρδερίνα κελαηδεί.

Αιωνόβιος πλάτανος

ρίχνει τη σκιά του ,

παρέα τζιτζικιών.

Ξεχασμένη ανεμώνη,

σκορπάει το μύρο της

στην ανηφοριά του ονείρου.

Απαλό κοκκινάδι

στου μάγουλου το πλάι ,

έρωτας  φαντάζει.

Στη ρίζα του βράχου,

πλένει τα πόδια της

ξεχασμένη αρμύρα.

Ανοίγει το ρόδο,

και το χώμα αναβλύζει

ξεχασμένες μελωδίες.

Αυλάκια χαράσσει

το γοργόφτερο υνί,

στις πλαγιές.

Αναποφάσιστα θωρούν,

αφημένα και τα κλαδιά

μέσα στην καταιγίδα.

Χρυσαφένιος δίσκος,

σήμερα ο ήλιος

δέξου  το  χάδι του.

Στις κόγχες των βράχων,

ασφάλεια  απολαμβάνει

το άγουρο χταπόδι.

Αντικατοπτρισμοί γυαλίζουν

στης θάλασσας  το λείο

κάλεσμα για κολύμπι .

Αναθάρρημα καρδιάς

κι αδειάζει το φορτίο

της σκέψης σου.

Δεν αρκεί μόνο

το γαλάζιο της θάλασσας ,

να γευτώ δεν προφταίνω.

Η σκόνη

Σηκώθηκε ψηλά,

ή η ομίχλη πέφτει;

Δες το φτερό,

που μετεωρίζεται

σαν ελπίδα εφήμερη.

Σαν πεταλούδα,

στη σχίζα του φλοιού

αναθαρρεί η ψυχή.

Όπως σουρουπώνει

κυλούν   οι σκιές

πρόωρη  υγρασία.

Μουντός ουρανός,

να ανάψουν  τ’ αστέρια

με φωτεινές  φορεσιές.

Σαν θάλασσα

στάζουν  τα γένια,

αλάτι ποτισμένα.

Αναπάντεχα

χάραξε στο σκοτάδι ,

ριπές ευτυχίας.

Γερμένο στην άμμο,

τις λάμψεις  του  σβήνει

το δειλινό.

Ανέπαφη δημιουργία

σε δρόμο βρεγμένο,

ταξιδεύει το αέναο.

Αχιλλέας Φιστουρής

ΑΥΓΗΣ ΑΝΤΑΥΓΕΙΕΣ

Φόρεσα από της αυγής  τις  ανταύγειες,

τα μυστικά  που έκρυψα  για σένα,

ξανά τα συνάντησα  αφημένα κι άψυχα .

Ανάκατες μνήμες  σκοτεινές φυλαγμένες στο όνειρο,

αποπνικτική κι απρόσμενη ξανά η αυγή.

Πέταξα στη θύμηση, καρτερώντας  να την συναντήσω,

όμως  και πάλι μοναχικός οδοιπόρος.

Μόνο μια ελπίδα μελαγχολική  ξοπίσω

να απαλύνει κάθε στιγμή τα πατήματά  μου.

Μήτε σημάδι μήτε αναλαμπή, παρά μόνο απόλυτη σιγαλιά.

Ακόμα και το ξαπόσταμα

ελλοχεύει στις αντιστροφές  των γυρισμάτων,

διαυγή  στολίδια στο αντιφέγγισμα της φεγγαρόστρατας,

κι ένας ουρανός που τα συχνά θέλει να κλάψει.

Αστείρευτη δύναμη ,

μέχρι κι η έννοια  μου

λύγισε στο πέρασμά της

και μια ακατάσχετη φαντασία

προσωρινά κυριαρχούσε.

Ποτέ δε καταλαγιάζει  ο άνεμος

το σφύριγμά του,

με μάτια ορθάνοιχτα  ξεριζώνει από μέσα μου

τους μύχιους πόθους μου.

Χέρια που έσφιγγαν  πάντα τη συνόδευαν

κι αυτή, μ΄ ένα χάδι ματιού,

να ομορφαίνει κάθε αέρινη σκέψη  που λικνίζεται

και βάφει  τα μάγουλα με υγρά  αναφιλητά

και λαμπερές αποχρώσεις.

Την απελπισία  καταπνίγει στο βυθό της ψυχής

κι αφήνει μόνο

το θρόισμα των φύλλων

της θλίψης τα αγκομαχητά να απαλύνει.

Βρέχει στην ψυχή μου τόση αδιαφορία,

αφήκε η άνοιξη  χώρο

σ΄ ένα λουλούδι επάνω του να γείρει ,

κατόπιν μ΄ ένα άνθισμα ,

έστειλε τη μυρωδιά του, την ψυχή μου  να ομορφύνει

και λίγο από το γκρίζο της ,  να ρίξει στο γκρεμό.

Ιούλιος 2017

Αχιλλέας Φιστουρής