ΤΟ ΑΡΩΜΑ
Πλησίασε διστακτικά,
ντρεπόταν την ατονία του
ίσως και μια φυσική του έλλειψη,
αδύναμο και νωχελικό,
με μια παιδικότητα στο παραθύρι.
Ξεκίνησε απ’ τον κήπο , διαδρόμους ,παρτέρια
αλάνες και κρυφές γωνιές .
Ήτανε άρωμα αναπάντεχο, με αιφνιδίασε.
Το καλωσόρισα.
Αχιλλέας Φιστουρής
ΤΟ ΒΛΕΜΜΑ
Το βλέμμα μου είναι ευθύ
ίδιο γερακιού.
γοητεύομαι να προχωρώ στην ακρογιαλιά
παρατηρώντας ολόγυρα
ακόμα κι αυτά που αφήνω πίσω μου.
Κάθε φορά όλο και κάτι νέο
έρχεται να προστεθεί στα υπάρχοντα,
έχω αυτό το χάρισμα της παρατήρησης.
Μέσα μου τα συναισθήματα πηγαία,
έτσι όπως ενός μικρού παιδιού
πρωτόγνωρα στην πρώτη επαφή με τον
κόσμο.
Αισθάνομαι ότι αναγεννιέμαι κάθε
στιγμή
νεόφερτος στην πλάση.
Ασπάζομαι
την πλάση ,όπως ένα γιασεμί,
Είναι χειροπιαστή. Αλλά την προσπερνώ,
απεχθάνομαι τα ιδεολογήματα, ζω τη
στιγμή.
Αν αρέσκομαι στη φύση ,δεν καυχιέμαι
Αλλά επειδή την σέβομαι, την αφουγκράζομαι.
Ο σεβασμός είναι αιώνια αγνότητα,
Και η μόνη αγνότητα είναι να μην την αθετείς.
Αχιλλέας Φιστουρής
ΤΟ ΨΙΘΥΡΙΣΜΑ ΤΗΣ ΑΥΡΑΣ
Σαν τη θαλάσσια αύρα που γλείφει
την αμμουδιά , φτάνω κι εγώ. Πλαγιάζω
αποσταμένος πάνω στο γυμνό χρυσάφι.
Υμνώ τις περασμένες γενιές
των πετροκόπων της θάλασσας ,
που σμίλεψαν την πέτρα,
τη σχηματοποίησαν σε κύβους ,λιθάρια,
τη μορφοποίησαν σε βότσαλα ,
όπως οι γλύπτες το μάρμαρο
κι έγιναν πολύχρωμες ψηφίδες,
ξαπλωμένες στο γέλασμα του ήλιου.
Με το φλοίσβο
του κύματος, αυτό το αιθέριο
του ανέμου, που μου φουσκώνει
το στήθος μου, αφουγκράζομαι,
την κραυγή του κόσμου.
Διαλογίζομαι στους
ήχους της αγάπης.
Αχιλλέας Φιστουρής
Ψυχή μου
δε μας απασχολεί
το ίχνος που θ’ αφήσει
το διάβα μας
μέσα στην αέναη πορεία του χρόνου
και στην απόκοσμη μελωδία.
Γευτήκαμε
το απόλυτο άσκεφτο
που δεν αναπολεί τη σκέψη του.
Η άνοιξη
ξαναβρίσκει το νόημα της
στην ένωση μας.
Εσωτερικά ελεύθεροι υλοποιούμε
το μήνυμα της αιωνιότητας.
Ένα αθόρυβο κύμα
πλαγιάζει στο βράχο.
Ένα λουλούδι μοσχομυρίζει
τον άνεμο.
Κλείσε τη γαλήνη μέσα σου.
Στην λάμψη των ματιών μας
ελλοχεύει το αδύνατο.
Ηρεμούμε κι απολαμβάνουμε
στην άκρη της αμμουδιάς
το χάιδεμα της αύρας
όπως το όνειρο ξεχειλισμένης καρδιάς
που δεν μπορεί ν΄ αντέξει
την πραγματοποίηση του.
Ένα κύμα έφτασε.
το άκουσες;
Απέραντη γαλήνη.
σφάλισε το όνειρο.
Αχιλλέας Φιστουρής
Η ΓΛΩΣΣΑ ΤΗΣ ΣΙΩΠΗΣ
Δημιουργώ παραστάσεις με λέξεις,
προτάσεις με λάμψεις αστέρων
σπίτια με άρωμα ανθρώπων
φως αστραπή του ουρανού
ζωή σε βράχο τραχύ
Μέχρι ν’ αντικατοπτρίσει ηλιαχτίδες η θάλασσα
ένα κύμα που ρυτιδώνει αφρό κι αλάτι
άκουσε ψιθύρους ατέρμονους βουβούς ανέσπερου έρωτα
μοναχικών στιγμών
νυχτερινή κατάληξη ιαμβικού μέτρου
μια απόκοσμη μουσική με διαπερνά κι εκστασιάζομαι
Άρκτος η τιμωρία του έρωτα
Κασσιόπη θεϊκή σύγκρουση
Ανδρομέδα εξιλαστήριο θύμα
Περσέας από μηχανής θεός
καθένας το δικό του στίγμα στο αέναο
προσδοκίες αιωρούμενες σε λεπτή κλωστή
από τη γλώσσα της σιωπής
ποικιλότροπα δοσμένες
Αχιλλέας Φιστουρής
ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ ΣΤΗ ΘΑΛΑΣΣΑ
Η θάλασσα αντιμάχεται τους γλάρους.
Η θάλασσα με το λυσσαλέο πείσμα
και τα γεροδεμένα μπράτσα.
Η θάλασσα που αχολογάει,
όταν η φύση πενθεί.
Ανατριχιάζει καθένας στη θέα της.
Απ’ τους αφρούς των κυμάτων μας γνέφει
και μας καλεί για να ταξιδέψουμε καβάλα,
σαν άτια με τη χαίτη ορθή.
Ψάχνει η ψυχή απεγνωσμένα
να μεθύσει στον αιθέρα,
Ανάλαφρα και γοργόφτερα.
Μαζί στου Πήγασου την ορμή.
Μαζί στο κελαΐδισμα των πουλιών.
Μαζί στο στρώμα σύννεφου,
της αιωνιότητας
Το εσωτερικό μας πηγάδι απύθμενο.
Οι αναμνήσεις μας θολές,
Αργοκίνητες…
Το αέναο λησμονημένο.
Μα από κάπου η μορφή μας φωτοβολεί.
Άπλετη στο φως ντυμένη λικνίζεται,
η ελπίδα…
Και το άρμα της αστραποβολεί.
Η μοναξιά διαλύεται.
Η συντροφικότητα γυρίζει.
Κι όλα γύρω γίνονται φως.
Αχιλλέας Φιστουρής
ΑΚΡΟΒΑΤΩΝΤΑΣ
Και χάθηκα στηριγμένος
από μια τρίχα,
του μανιασμένου
ανέμου ,στα ξέμπλεκα γένια .
Τον ακολούθησα σαστισμένος
στο πάτημα της φυγής του
καθώς τα πάντα ισοπέδωνε.
Και εξαφανίστηκα μέσα
σε αυτόν τον χαλασμό
Και δεν με έψαξα.
Γιατί μπορεί να μην έζησα
πραγματικά ποτέ.
Μάης 2017
Αχιλλέας Φιστουρής
