Μια δυο στιγμές μένουν στο υπογάστριο της λαιμαργίας… Βλασταίνουν εκεί που δεν σπάρθηκε ποτέ τίποτα… Ίσα ίσα για να θυμίσουν το πρώτο θύμα στην Ιστορία της φρίκης… Αίμα πηχτό πνίγεται στο ίδιο του το αίμα… Και χορταίνει τα αόρατα σύμπαντα μιας αλόγιστης χίμαιρας… Σε περιμένω σαν το κενό που σκορπάει χαρά στα πεθαμένα παιδιά της γης… Βλέπω την τυφλότητα της ύπαρξης μου σε μια γυάλα με εξωτικά ψάρια… Κι ύστερα αναφιλητά που σ’ έχασα μέσα απ’ τα χέρια μου…
{ Βασίλης Παχουνδάκης }
| painting; Saturn Devouring His Son _ Francisco Goya ^1819-23 |
Ψυχή εφτάψυχη πάλι σηκώθηκε στα πόδια της Σχεδόν νεκρή την άφησαν στο χώμα τ΄ άγρια σκυλιά της θλιβερής πραγματικότητας. Για άλλη μια φορά την θαύμασα. Βάζει τα στήθη της μπροστά απ’ τη ρουφιάνα πυρκαγιά της εγωπάθειας που τρίζει τα μεσάνυχτα κι αφήνει εστίες φόβου ανάμεσα σε έγκυες καλοσύνες που διστάζουν. Επιχειρεί γεμάτη δαγκωνιές να βρει με βήμα κουρασμένο τ’ Απρίλη φεγγαροσυρμές για να ξεπλύνει και πεντακάθαρο ν’ απλώσει όπως πάντα τον ίσκιο του αυτοσεβασμού πάνω από τις μεγαλομανίες των ανθρώπων
( Τα αγάλματα θα πέφτουν, μέχρι να μη χρειάζονται πια αγάλματα. ) Διελκυστίνδα Ταλαντώνουν οι πολικές δυνάμεις το σημείο επ αφής Το κεφάλι σου θα είναι πάντα δεμένο με τη λεκάνη μου Από όψη μου Είδα τα αστέρια Το φεγγάρι να ξημερώνει τα πρωινά έξω από την πόρτα μου Μαζί με τον ήλιο Το χώμα σου έρημος τόπος -Ευλογημένη η έρημος- Κάποτε ένα λουλούδι προβάλλει στον ώμο του κάκτου -Αναβλύζει θησαυρούς η σιωπή των αμμόλοφων- Ξεγελάει τη δίψα μου -Όταν πέφτει η νύχτα κανείς δε θέλει να κοιμάται με τα φίδια- Από ένα ακαθόριστο ένστικτο Τη νύχτα γυρεύουμε τα γιασεμιά Είσαι μια ελιά, μα είμαι μια λεύκα Το χώμα σου έρημος τόπος Μα εγώ μπαινοβγαίνω σε κήπους. { Μαριάννα Ταφ _ 2021 } | photo: Total Eclipse _NASA ^2017 |
Κάθε νύχτα, πριν κοιμηθώ Κάθε νύχτα, σιωπηλά Κάθε νύχτα, μόνη Ντύνομαι τη σκληρή πραγματικότητα Σε όνειρα Κάθε νύχτα, γράφοντας Κάθε νύχτα, με τον λόγο μου Αγκαλιάζω τα όνειρά μου Ξανακοιτάζω την ιστορία μου. Κάθε νύχτα, πριν κοιμηθώ Κάθε νύχτα, όταν όλοι κοιμούνται Στη σιωπή μου, μόνη με τον εαυτό μου Χτίζω με τον λόγο μου Έναν νέο κόσμο. Στον κόσμο μου, υπάρχει πατρίδα για όλους Στον κόσμο μου, το σχολείο είναι δικαίωμα Στον κόσμο μου, υπάρχει ειρήνη Στον κόσμο μου, ο πόλεμος είναι απαγορευμένος Στον κόσμο μου, ο κόσμος υπάρχει για όλους. Ο ήλιος είναι η μάνα, το φεγγάρι ο πατέρας Η μάνα γη είναι ένας πλανήτης για όλους. Αλλά Όταν κλείνω τα μάτια μου Στα όνειρα, όπως και στην πραγματικότητα Ζω εφιάλτες….. [12 Σεπτεμβρίου 2020] ~•~ Λίγα λόγια για την Parwana Amiri~ Η Parwana Amiri είναι συγγραφέας, ποιήτρια και ακτιβίστρια από το Αφγανιστάν, η οποία ζει στην Ελλάδα από τον Σεπτέμβρη του 2019. Η ποίηση της ίσως φαίνεται να διακατέχεται από ένα λεπτό και ήπιο ύφος, περιλαμβάνει ωστόσο κρυμμένες ιστορίες και πικρές αλήθειες. Με τη δουλειά της προκαλεί τη δύναμη της τέχνης και της ποίησης, για να δηλώσει αυτές τις πικρές αλήθειες των καιρών. ~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~ Every night… before sleep~ Every night, before sleep Every night, silently Every night, lonely I dress my harsh realities In dreams Every night, with my pen Every night, with my words I hug my dreams I review my story Every night, before sleep Every night, when all sleep In my silence, with myself I build with my words A new world In my world, home is for all in my world, school is a right In my world, you have peace In my world, war is banned In my world, the world is for all Sun is mom, moon dad Mother earth is a planet for all But When I close my eyes In dreams, as in reality, I live nightmares …… [September 12th, 2020] ~•~ Parwana Amiri is an author, poet and activist from Afghanistan who is living in Greece since September 2019. Her poetry may seem softly written, but it contains hidden stories and bitter truths. With her work, she challenges the power of art and poetry to convey these bitter truths of the times. ~Illustration by Alexandra Nikolova (Ål Nik)~ Μετάφραση και απόδοση στα ελληνικά_ Stamy Georgouli / συγκεντρωτικά η δουλειά της ποιήτριας εδώ: https://brushandbow.com/blog/ Ευχαριστούμε για την παραχώρηση του ποιήματός της
Ο χρήστης Soteroulla Tziambouri είναι με το χρήστη Αχιλλέας Φιστουρής. Διαχειριστής
· 1 ώρα · Καλημερα αγαπημένοι. Παρασκευή σημερα και η στήλη ποίησης Στα χνάρια της ψυχής ειναι και πάλι μαζί σας με καλεσμένο τον αγαπητο συνταξιδιώτη ποιητη Αχιλλέα Φιστουρη . Ας τον γνωρίσουμε καλύτερα μέσα από τις υπέροχες λέξεις του και ας ταξιδέψουμε στα δικά του χνάρια της ποίησης με αρώματα ψυχής. ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ Ο Αχιλλέας Φιστουρής γεννήθηκε στην Καλλιμασιά της Χίου. Σπούδασε παιδαγωγικά στην Π.Α.Μ. , στο Π.Τ.Δ.Ε. Αθηνών και δίδαξε στην Πρωτοβάθμια Εκπαίδευση. Ορίζει την ποίηση στη ζωή του, με τον ίδιο τρόπο που ανταμώνει τη θάλασσα του, όπως απλόχερα τού χαρίζεται κάθε πρωί από το ανοιχτό του παράθυρο. Ως τον μόνο ελεύθερο ορίζοντα, όπου οι άνθρωποι μπορούν να ταξιδεύουν, να ονειρεύονται και να ελπίζουν άφοβα. Έχει εκδώσει την ποιητική συλλογή «Αποθαλασσία» το 2019. Ποιήματά του έχουν δημοσιευθεί σε λογοτεχνικά περιοδικά και ιστοσελίδες. Διαχειρίζεται την ιστοσελίδα: apothalassia.com Η ποιητική του συλλογή ΑΠΟΘΑΛΑΣΣΙΑ επιλέχθηκε για τον τίτλο Βιβλία της Χρονιάς 2019 από τον Ελληνικό Πολιτιστικό Όμιλο Κυπρίων Ε.Π.Ο.Κ. ΑΠΡΑΓΟΣ ΚΥΒΕΡΝΗΤΗΣ Κωπηλατώ τη βάρκα των προσδοκιών μου, στα μεγάλα πλάτη να την ταξιδέψω επιθυμώ, εκεί που απλώνεται το απέραντο γαλάζιο κι όλα ηρεμούν, σημείο μηδέν, απόλυτη νηνεμία, μόνο οι φανοί αχνοφέγγουν προς αποφυγή σύγκρουσης… οι μόνοι που αγρυπνούν…, τα άλμπουρα είναι λίγο γερμένα αλλά έχω συνηθίσει στη θέα τους, μια συμμετρία καθώς είναι τα πιο πολλά γεγονότα στην καθημερινότητά μας, πράγματα που μπορείς κι εσύ να επιβεβαιώσεις, δένω πάνω τους καμιά φορά ένα λεπτό σκοινί, ένα διακριτικό, κι άλλα που ενίοτε γίνονται χρηστικά και τους δίνω μια άλλη διάσταση, το κατάστρωμα σχεδόν άθικτο, δεν έχω καθίσει πότε στην θέση του τιμονιέρη, ακυβέρνητη ήταν η βάρκα μου και οι προσδοκίες μου ριγμένες κάτω στο αμπάρι ήταν, σαν σκόρπιες σκέψεις αραδιασμένες σ’ ένα χαρτί ή σαν φορτίο που το μεταφέρεις από λιμάνι σε λιμάνι και από τόπο σε τόπο με τις ετικέτες, ανέπαφες, νέος θαλασσοπόρος είμαι όπως αντιλαμβάνεσαι, για καιρό παιδευόμουν, μπέρδευα τα σινιάλα, έδινα προτεραιότητα από αριστερά εκεί που οι άλλοι μου ερχόταν από δεξιά, γι’ αυτό με κοιτάζεις τώρα ανορθόδοξα, να θέλω να ανοίξω τα πρυμιά πανιά και να την αφήσω να ορθοδρομήσει στην κοσμοχαλασιά με ταχύτητα τυφώνα. Αναζήτηση Αναζητώ την αύρα που χάθηκε στο κύμα αυτή που μου έδινε αίσθηση στις πίκρες της ζωής που ταξιδεύει η σκέψη σου και που η ηλιαχτίδα στους διαδρόμους της συνείδησης στα βάθη της ψυχής Αναζητώ τη μοναξιά που θα μ’αποφορτισει στου ορίζοντα τις κουρτίνες που ξεδιαλύνει τις σκιές να απαλυνω τις στιγμές παρέα με τις θύμισες και να αφεθω στο χρόνο να ομορφυνω τη θωριά. ×××××××××××××× Έσκυψα στην ψυχή μου με μουντό ουρανό κι άρωμα Το αποβραδο στ σοκάκια της γειτονιάς τη στιγμή που η βροχή εγλειφε το πεζοδρόμιο σα νυχτερίδα που λούστηκε το ημίφως Τωρα ανοίγω το βήμα μου στην καθημερινότητα περιδιαβαινω τη θυμηση στην άλλη διάσταση περνώ τη διάσταση που αναθαρρει Το υπέρτατο ον που ακολουθεί την πορεία των γεγονότων αηχο, χωρίς παρισταμενους Μοναχικός καβαλάρης αμφιταλαντευομενος στις γωνίες της νύχτας και στην ηλιαχτίδα που χαράζει Δύο όψεις του ίδιου νομίσματος Φτώχεια, εγκατάλειψη, ορφάνια αναγέννηση, ψυχική ομορφιά Κι η ποίηση ακουμπά τον ουρανό με γιηνα πόδια Αμφιταλαντευεται στη νύχτα πιυ φεύγει και στο χάραμα που ορθώνεται Αναγαλλιαστε φωνές του ωραίου Χάνομαι ανάμεσα στη θυμηση, αποκομμενη απ’τα χνάρια της λησμονιάς Έσκυψαν στη ψυχή μου με μουντό ουρανό κι άρωμα.
Η παγωνιά απλώνει την αλλόκοτη ανάσα της και ρίχνεται από το στόμα των ασπρισμένων ουρανών. Μια λευκή λάμψη που τεντώνεται σε σκοινί, ένα ανείπωτο χάλασμα που κατακαθίζει στους περαστικούς.
Όπου το πόδι διαγράφει αποτύπωμα χιονιού παγωμάρα, είναι η έλλειψη της θαλπωρής που συνεχίζει να ισοπεδώνει. Ξεπάγιασμα τεντωμένων χεριών , αποστεωμένων χεριών, ατέλειωτη εγκατάλειψη και ξεχασμένο νόσημα.
Κράτος και καθεστώς απροκάλυπτα, φόρος ανελέητος και το τελειωτικό δόσιμο της ματωμένης λευκότητας. Γονατίζει, απλώνεται σαν παρακλητική διάθεση των πεταγμάτων και των χαραδρών, της έλλειψης και της παγωνιάς.
Αυτή η καταπίεση ξεχώρισε από την καρδιά της παγωνιάς ,αυτή η ασφυξία. Άχρωμο, σκεπτικό, ανήλιο κι αδύναμο το σώμα, του πεινασμένου, του παγωμένου. Εγκληματικό και φθαρμένο, σ’ έναν αέναο παραλογισμό, της ανέχειας καθηλωμένο.
Θα εντείνει τις έχθρες, τις αντιθέσεις, τις καταστροφές, θα φουρτουνιάσει τις θάλασσες, θα ματαιώσει όλες τις ελπίδες, και εξαλείφοντας αργά αλλά σταθερά τις αντιστάσεις όλες, και τους αέρινους ψίθυρους , θα μοιράσει θριαμβευτικά σε αντίθετες φατρίες.
Θα αλλάξω τη ροή του μετάλλου, στο καλούπι που τώρα τρέχει στην υψικάμινο και στην μήτρα μέχρι να σχηματοποιηθεί για να οριοθετούν καταστάσεις που συνεχώς εκρήγνυνται με διαμαρτυρίες, διαδηλώσεις, καταπίεση κι οργή.
Χωρίς υπόβαθρο εμφανίσεις που φαντάζουν γυμνές, όλες πλαισιωμένες με απόλυτο κενό κι ανείπωτη παγωμάρα. Και πέτρινες ζάρες για ν’ αποκρούουν τα ατσάλινα βέλη που φτάνουν σε καταιγιστική ρότα με απροκάλυπτη ενίσχυση.
Άυλες εμφανίσεις για περιοχές που παραμένουν άηχες. Εδώ, η πιο οδυνηρή κατάσταση με τα πρόσωπα, μιας και τα πρόσωπα των στοιχειωμένων είναι κοσμικά φεγγάρια, ολοκαύτωμα μες το μυαλό και το κεφάλι.
Οι παγωμένες θύελλες ορμούν μπροστά μα τα δέντρα της ζωής μένουν όρθια. Ένας ακήρυχτος πόλεμος. Αφουγκράζομαι τις ψύχρες πλάι μου. Εκεί, στο άμορφο χιόνι, η ψυχή είναι μαύρη κατάμαυρη. Αχνίζει το χιόνι, ρίχνει τη λάβα του στο λευκό αποτύπωμα.
Ο πάγος πήρε μορφή σκληρή ,σαν κρύσταλλο, μπλοκ αδιαπέραστο. Τώρα μόνο η σπίθα μπορεί να ανάψει το έναυσμα της σύγκρουσης, ν’ αρχίσει η πάλη με πυρωμένα πρόσωπα και στήθια ολόγυμνα, κι όλοι να συντάσσονται στη θύμηση της παγωμένης λάβας.
Μνήμη πρώτη- Ο μύθος του Σίσυφου Μνήμη δεύτερη- Ιστορικός Υλισμός Μνήμη τρίτη- Σκάκι Μνήμη τέταρτη- Φθαρμένο σακάκι δερμάτινο Μνήμη πέμπτη- Σοκολάτα σε στοά στην Αθήνα – ζεστή Μνήμη έκτη- Ρήξη Μυρωδιά- Απούσα * Σώμα – Το παρελθόν έγινε παρόν Σώμα – συμπύκνωση της ύλης Ζωή πιο δυνατή από τον Εαυτό Σώμα – με τα σκοτεινά σου περάσματα Δια χύσου στο παγόβουνο που λιμνάζει κάτω από την επιφάνεια Σώμα – σπάσε το σκοτάδι Ν’ αποθέσω φως στο μαξιλάρι μου Σώμα αποκαλυπτικό – εσύ που θεραπεύεις τα τραύματα Χτίστη των χαραμάδων – Ήλιε – επουλωτή Ποιος είναι αυτός που τον ξέρω; Ποιος είναι αυτός που με ανα γνωρίζει; Σώμα σοφό – σώμα ιερό – ναέ πρόδρομε και προφήτη Θυμήσου την για πάντα κίνηση’ { Μαρία Άννα Τσούχλη _ Απρίλιος 2021 } | drawing: Nude with blue Stockings _ Egon Schiele ^1912 |
Αγριολούλουδα στα λιβάδια πικροδάφνες στην εθνική ροδαριά ακλάδευτη στο πάρκο γλυσίνες στο μαντρότοιχο βουκαμβίλιες αναρριχώμενες κολεοί στις γλάστρες γιασεμιά, γεράνια αφρόντιστα κάκτος μοναχικός ποιητές όλοι φωνές που ανθίζουν { Άγγελος Ερατεινός } | painting: The Sun _Edvard Munch ^1910-11 |
Δύσκολοι καιροί. Οι μάσκες έκρυψαν τα οικεία στόματα, τα υπαινικτικά χαμόγελα και τα διψασμένα χείλη. Δύσκολοι καιροί. Οι πόρτες κλείδωσαν, αφήνοντας απέξω τα αχόρταγα πλήθη, τις μουσικές που καλύπτουν τις σιωπές και τις παρέες, που δεν υπολογίζουν το χρόνο. Δύσκολοι καιροί. Η αυτό-οριζόμενη ελευθερία, τα αυτό-προσδιοριζόμενα σύνορα, τα αυτό-καθορισμένα όνειρα και οι αυτοματοποιημένες παρηγοριές εξορίστηκαν, με μια μαούνα φτιαγμένη από όχι, ασύλληπτα γρήγορα και αδιακρίτως σκληρά. Δύσκολοι καιροί, μα όχι για πάντα. Δώσε μου το χέρι σου και πάμε. Ο ορίζοντας είναι ακόμη εδώ και γεμίζει χρώματα κάθε απόγευμα, λίγο πριν τη δύση. Μόνο, ας μην κλείσουμε τα μάτια. Δώσε μου το χέρι σου και πάμε. { Καίτη Σαρρή } | photo: Vintage Circus _Nina Leen ^1949 |
ΑΠΟΘΑΛΑΣΣΙΑ apothalassia.com 