ΑΠΟΘΑΛΑΣΣΙΑ

ΑΝΤΙΚΑΤΟΠΤΡΙΣΜΟΣ

Κάπως  πάλι εντός μου

η μαστίχα  Χίου

δακρύζει απ΄ το γερτό κορμό

στο νοτισμένο χώμα  να απλωθεί,

περιμένοντας το βοριά να δροσίσει

στο  χάραμα του Αιγαίου.

Απ’ το  μονοπάτι  στην έξοδο του χωριού

που τα δέντρα  απλώνουν χέρια,

προσπερνώ  χωρίς διόδια  ανέμελα

τις προσδοκίες στην τσέπη μετρώντας

με τα πετράδια  μονολογώντας ,

για αναζητήσεις  σε τόπους  του θυμικού.

Ούτε διαβάτης  ούτε συνοδοιπόρος

ο εαυτός  σου σε αντικατοπτρισμό

σε παιχνιδίζει στο ξεγέλασμα  της ελπίδας

με συμπεριφορά που αναβλύζει  μαστίχα

κι ομορφαίνει το σήμερα.

Απ΄ το παράθυρο  ένα μουρμουρητό

ψιθύρους  ζοφερούς  αναπαράγει,

μέχρι  το συρτάρι του μυαλού  κιτρινισμένες

αναμνήσεις κι απόκοσμες μουσικές

ανασύρει  ευλαβικά.

Αχιλλέας Φιστουρής

Ο ΑΠΡΟΣΜΕΝΟΣ ΕΠΙΣΚΕΠΤΗΣ

Συναντήθηκα ξανά,

μ’ αυτόν  που πάντα

αποζητούσα.

Δεν ήταν αυτός που διασχίζει μοναχικές θάλασσες,

κύματα χωρίς επιστροφή

ελπίδες χωρίς καταγωγή,

καταχνιά.

Καταχνιά απ’ αυτήν που έσπειρε ένα χέρι.

Κάποτε επώνυμο,

Κάποτε ονειροπόλο,

Κάποτε ολομέτωπο.

Δεν ήταν αυτός που κουβαλούσε θανατικό

στο σώμα και την ψυχή.

Αυτός που αναζητούσα.

Ελεύθερος να σχίζει τον αέρα.

Ελεύθερος  να στριφογυρίσει στα δέντρα.

Ελεύθερος να δημιουργεί.

Αυτός που μιλούσε μέσα μου

άηχος συνοδοιπόρος.

Έτσι λοιπόν απλόχερα, χωρίς ανταλλάγματα,

να χαράξει μέσα μου μια ηλιαχτίδα ανέσπερου φωτός

να ψιθυρίσει μέσα στ’ αυτί μου το αύριο.

Αχιλλέας Φιστουρής

ΑΝΕΙΠΩΤΑ  ΚΥΜΑΤΑ

Τα κύματα μέσα απ΄ τη θάλασσα

απλώνονται  μόλις  αφεθούν

αφρισμένα λευκά, γαλάζια , πράσινα

ορθοποδώντας  στα βότσαλα .

Αδυναμία επιλογής

ανάμεσα  στη συνύπαρξη των εικόνων

τη ξεχωριστή που σε εκφράζει,

παραβλέποντας  όλες τις άλλες

που σε περιτριγυρίζουν,

επιδιώκοντας κομμάτι  προσοχής.

Όμως  τα ανείπωτα κύματα

που αργοσβήνουν σε μοναχικές πορείες

 που δε φτάνουν ποτέ στην ακτή,

που πνίγονται πριν καν γεννηθούν στο φως

σαν αποπαίδια παρατημένα στον κυκεώνα

που τόσα ήθελαν να μας σηματοδοτήσουν,

κείτονται απλωμένα στα βότσαλα.

Σημασία έχει η προσπάθεια

που αυτό που έχουμε μέσα μας

να οριοθετεί την ύπαρξη μας.

Αχιλλέας Φιστουρής

ΓΙΑ ΣΕΝΑ, ΠΟΥ ΞΕΣΤΡΑΤΙΣΕΣ ΑΠ’  ΤΗΝ ΑΚΡΗ ΤΟΥ ΚΛΑΔΙΟΥ

Για σένα, που ξεστράτισες απ’ την άκρη του κλαδιού
κι ακούμπησες το άνοιγμα των χειλιών μου,
θα φορέσω τα γιορτινά μου.
Για σένα, αύρα της ξεχασμένης ανατολής,
με άρωμα  κενού μυστικού  θα σφραγίσω τα θέλω μου.

Της  πρώτης άνοιξης ζωή που κρύφτηκες  στην αγκαλιά μου,
θα υψώσω  την πυγμή της λησμονιάς  και της ανδρείας,
τα μηνύματα σου  ν’ αποκρυπτογραφήσω, το βλέμμα σου  να ορθώσω.
Σταγόνα αισιοδοξίας  στο γύρισμα της πνοής,
ανάσα  δροσιάς  σε στεγνά χείλη να κυλήσω.

Κι  όταν στις φλέβες σου, της ομορφιάς οι φλόγες φουσκώσουν,
θα αφανίσω  αυτά τ’ άστρα,
θα διασκορπίσω  τη συνοχή της εξάρτησης,
για να νιώσω κι εγώ να αισθανθώ ψυχή  μου,
για να μπορεί ν’ ανθίσει τ’ όνειρο στην άκρη του κλαδιού.

Αχιλλέας Φιστουρής

ΑΧΙΛΛΕΑ ΦΙΣΤΟΥΡΗ
«Αποθαλασσία»
ΕΝΑ ΨΥΧΟΡΡΑΓΗΜΑ ΟΝΕΙΡΟΥ
Τι ευχάριστο για τα πνευματικά πράγματα του νησιού μας να αποκαλύπτονται καινούργια ταλέντα σε μια εποχή γενικότερης πνευματικής ένδειας και μάλιστα να τολμούν να «εκδίδονται» κιόλας. Και, ευτυχώς, στη Χίο, όπως αποδεικνύεται από την εκδοτική δραστηριότητα πρόσφατη και πιο παλιά, μόνο φτώχεια δεν έχουμε και ίσως να είμαστε από τις μοναδικές επαρχιακές περιοχές με τέτοια και τόση ανάπτυξη σε έναν τομέα που χωλαίνει. Και αξίζουν πολλά συγχαρητήρια όχι μόνο στους συγγραφείς και ποιητές (φτασμένους ή επίδοξους), αλλά και στον εκδοτικό οίκο «άλφα πι» που αγκαλιάζει με αγάπη κάθε τέτοια δράση, πάντα αναγκαία και απαραίτητη στην εποχή που ζούμε.
Και τι πιο ευχάριστο, όταν διαβάζοντας ένα βιβλίο ή μια ποιητική συλλογή, να αντιλαμβάνεσαι ότι ο συγγραφέας ή ο ποιητής, μόνο τυχαίος δεν είναι. Και μια τέτοια περίπτωση είναι ο συνταξιούχος δάσκαλος Αχιλλέας Φιστουρής που πρόσφατα ανέδειξε ένα ακόμα, εκτός των άλλων, ταλέντο του. Το ποιητικό, μέσα από τη συλλογή «Αποθαλασσία» (Εκδόσεις άλφα πι). Μια συλλογή που διακρίνεται για την ποιότητα του λόγου αλλά και για τη σοβαρότητα και για τη ρεαλιστική απεικόνιση των πραγμάτων.
Η γνωριμία
Ο Αχιλλέας Φιστουρής ξεμύτισε δημόσια στον ποιητικό στίβο πριν από λίγους μήνες, μέσα από το διαδίκτυο, όταν δημιούργησε σελίδα με τον ίδιο τίτλο της συλλογής του. «Αποθαλασσία», τίτλος ποιητικός αλλά και με ανάλογο περιεχόμενο. Μια σελίδα που δέχονταν καθημερινά τον ποιητικό διαλογισμό και οίστρο του Φιστουρή και μάλιστα με καταιγιστικό ρυθμό. Το ένα ποίημα ακολουθούσε το άλλο εμπνευσμένα από την ανεξάντλητη πηγή του Αχιλλέα και ήταν ευχάριστο να διαπιστώνεις ότι ο δάσκαλος μόνο στα κουτουρού δεν έγραφε. Με κάθε θέμα που καταπιάνονταν το ανάλυε με ποιητική γλώσσα, χαιρόσουν να το διαβάζεις, το απολάμβανες και κάποιες φορές σε απογείωνε.
Με χάρη
Η «Αποθαλασσία» (το βουβό κύμα), λοιπόν, έγινε και ποιητική συλλογή που εκφράζει τη λατρεία στη θάλασσα, αλλά είναι και ένας ύμνος στη ζωή, με τα καλά και τα κακά της. Περιλαμβάνει βιώματα δοσμένα με χάρη αλλά και σεβασμό, με λυρισμό, με ρομαντισμό, με μελωδικότητα. Στίχοι λυτρωτικοί, ερωτικοί, αντιστασιακοί, ορισμένες φορές ονειρικοί, στην αναζήτηση του ιδεατού. Ο Φιστουρής καταπιάνεται με τη ζωή, την καθημερινότητα, τα ανεκπλήρωτα όνειρα. Φιλοσοφεί και σε κάνει συμμέτοχο. Τα ποιήματά του ξετυλίγονται μπροστά σου σα ζωγραφικοί πίνακες και επιχειρεί να φτάσει «στην άκρη του κλαδιού, εκεί που ανθίζει το όνειρο» συμπαρασύροντας και όλους εμάς.
Ο Φιστουρής γράφει αυτό που λέμε ποιοτική ποίηση με στίχους καταπληκτικούς και που δε φτάνει μόνο η πρώτη φορά για να τους απολαύσεις και να τους ξεχάσεις, αλλά σε προκαλούν να επανέλθεις ξανά και ξανά. Κι αυτό γιατί μιλούν στην ψυχή σου και η επανάληψή τους σε ξεκουράζει και σε ευχαριστεί. Η «Αποθαλασσία» περιλαμβάνει ποιήματα πολλαπλών αναγνώσεων, ποιήματα που μπορούν και σου κρατούν μια θαυμάσια συντροφιά. Είναι ποιήματα που εν πολλοίς σε εκφράζουν. Ο Αχιλλέας στη ζωή του πάντα ήθελε να δίνει το κάτι τις παραπάνω και το επιβεβαιώνει για μια ακόμα φορά με την «Αποθαλασσία»…
Δείγμα γραφής
«Αγουροξυπνημένος ήλιος με τις αχτένιστες αχτίνες του»… «Ο ήλιος κουράστηκε και κρέμεται στο κόκκινο απόβραδο»… «Ερχονται στιγμές που νιώθω τον εαυτό μου παρατημένο. Σε ράδα ξεχασμένη, νεκρή.»… «Το σούρουπο δεν αργεί, ακούγεται στη στροφή κατεβαίνοντας»… «Ηλιος και φως/αύρα και φλοίσβος/μικρές ελπίδες ανάταξης»… «Η θάλασσα με το λυσασμένο πείσμα/ και τα γεροδεμένα μπράτσα»… «Να ονειρεύεσαι με το κύμα στο ένα χέρι και με τον αφρό στο άλλο»… «Μέσα στην καρδιά, η κόρη των ματιών καθρεπτίζεται»… «Ανάμεσα στα βότσαλα, γλίστρησε το όνειρο της νύχτας»… «Οι επιθυμίες μου σαν τις ελπίδες που δεν καρποφορούν. Τις ακουμπώ και τις χαϊδεύω. Ενίοτε με απασχολούν».
Δυσκολεύτηκα να επιλέξω κάποια μικρά αποσπάσματα από τη συλλογή του Φιστουρή γιατί όλα τα ποιήματα είναι εξαιρετικά. Θα κλείσω και θα συμφωνήσω μαζί του ότι «το ποίημα είναι ένα ξεσήκωμα στην αδιαφορία της καθημερινότητας, μια σαϊτιά πύρινη ριγμένη στην καρδιά των ανθρώπων (…) Το ποίημα δεν είναι ανάσα που σβήνεται. Είναι ψυχορράγημα ονείρου».
Δ .Φ.

ΑΠΡΟΣΩΠΕΣ ΣΤΙΓΜΕΣ

Απρόσωπες στιγμές φέρνω στη μνήμη μου,
αχάραγο λυκαυγές έφυγες .
Ήλιος με πύρινες φλόγες , ρίχτηκες στη θάλασσα
και σηκώθηκε το κύμα .
Στο κατόπι σου ξέχασες τη σιωπή
κι αυτή σαν ξωτικό
τα καυτά όνειρα, αχαλίνωτη να πυρπολεί.
Η σκέψη θεόρατη πυρκαγιά,
που ακατάπαυστα δυναμώνει .
Η ερειπωμένη όψη ανέκφραστη ,
μέσα σε ακατάληπτες φράσεις , τη μορφή σου κρατώ
μήπως ενωθούν και γίνουν έκφραση.
Μπορεί ανάμεσα. σε κάποιες λέξεις ,
να σε διακρίνω.
Τα μάτια σου, γεμάτα σκοτεινό ουρανό ,
να ψάχνω μια λέξη στο πουθενά
και η ψυχή , γεμάτη ελπίδες καταπονημένες,
σημάδια πανικού, αναζητώντας απεγνωσμένα να νοσταλγεί.
Χωρίς σκέψη ,
κάπου η μακρινή σου αποχή ριγμένη αναθαρρεί,
ένα μαχαίρι οργής, οριστικά την έχει αποκόψει.
Μα έχει καταχνιά ,
η νύχτα θλιβερή κι άηχη
το πρόσωπό μου στο μέρος της στρέφω .
Αδύναμος το κρύβω, στην πρωινή ανταύγεια,
το φως να μην το δει,
καθώς σηκώνεται, άκεφα τιμωρητική.
Τη στιγμή που οι αχτίνες της ,
βρίσκουν τις ευαίσθητες χορδές του είναι,
έχεις την αίσθηση ότι ένα σπαθί ανελέητα αιωρείται .
Τι κι αν μεταμορφώνεται η φύση, με χρώματα αναρίθμητα.

Αχιλλέας Φιστουρής

ΑΠΡΟΣΜΕΝΗ ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ

Συναντήθηκα απρόσμενα μ΄ εκείνες τις εικόνες,

τροπική καταιγίδα στο αλαφιασμένο σώμα μου,

καυτές ζώνες  τ΄ ακροδάχτυλά σου.

Να τις ακουμπώ και να φωτοβολούν

μέσα μου.

Όπως το βουητό των ρυακιών

όταν  ενώνονται σε μεγάλα ποτάμια.

Ένα με το κορμί κι αυτές να με διαπερνούν,

πελώρια φωτιά  να με κατακαίει.

Να σε στριφογυρίζουν και να σε λιώνουν μαζί μου,

τράνταγμα πρόσχαρο να κυλάς

στο αίμα μου.

Κάθε πτυχή στο δέρμα να αναζωογονείς

και σαν πολέμαρχος να κατακτάς

το μέσα μου.

Να υποτάσεις κάθε ρανίδα ,

κάθε δροσιστική ικμάδα,

άξαφνα να απογειώνεις

τα θέλω μου.

Και να ορθώνεις καταιγίδες

που ελλοχεύουν σε κόγχες βράχων,

καθώς τις δέρνει αυθάδικα το κύμα.

Να οριοθετούν όλα μαζί φλεγόμενα,

σαν διάτονες αστέρες

τα’ ανοιχτά παραθύρια του δικού μας στερεώματος

και τα καυτά αγκομαχητά καταρράχτες μουσικών

να σκορπούν.

Μια απόκοσμη μελωδία που σβήνει

τις άσχημες στιγμές,

που ομορφαίνει την απόλυτη σίγαση,

που κανακεύει  τα αραχνοΰφαντα πέπλα

της νύχτας,

ερωτόλογα και χάδι στο λαιμό

να γαληνεύουν στις επιταγές

του πόθου,

οι μύχιες επιθυμίες.

Καθώς εσωτερικές παρορμήσεις μας καλούν

Κι ένα φιλήδονο στόμα να κλείνει

λόγια για αγάπη  και έρωτα.

Ανάμεσα στα χείλη πίστη όρκου κι ηδονής.

Ανάμεσα στη σκέψη και το συναίσθημα ξεχασμένη

η λειτουργία της καθήλωσης.

Ένα τελευταίο αντιφέγγισμα

να φωτίζει  διάφανα ελπίδες ονείρου.

Μετά τα δάχτυλα να χορεύουν σε ξέφρενους ρυθμούς

και να σβήνουν στη θαλπωρή,

μιας απόμακρης ηρεμίας.

Η ματιά σβήνει στο αποκορύφωμα της ηδονής

που άναψε το τελευταίο τίναγμα.

Οι διαλογισμοί   ξεκινούν πάλι

τα δικά τους ονειροδρόμια.

Μέσα σε μια καρδιά  που παραδόθηκε

σε μυσταγωγική ιεροτελεστία,

έρωτας ανεμοστρόβιλος στη δύναμη

κι θωπευτικός  στο άγγιγμα της ψυχής,

δίμορφος κι ανίκητος.

Να καραδοκεί  για να κτυπήσει ξανά,

άκριτα μελιστάλαχτος και παρορμητικός.

Αχιλλέας Φιστουρής