ΑΠΟΘΑΛΑΣΣΙΑ

ΔΙΑΡΚΗΣ ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ

Αλλά δεν έχει σημασία.

αυτό που αληθινά με μαραζώνει

είναι η ένταση της σκέψης

που η μάταιη αναζήτηση μού φέρνει,

αυτού που επιθυμώ αλλά δε βρίσκω.

Αχιλλέας Φιστουρής

ΣΤΡΟΦΗ   – ΠΟΡΕΙΑ ΠΛΕΥΣΗΣ

Αφέθηκα στο απέραντο γαλάζιο και θυμήθηκα  ότι  αυτό που έρχεται είναι λιγότερο  απ’ αυτό που έχω διανύσει μέχρι τώρα στη ζωή.

Νιώθω σαν το γλαροπούλι που βρέθηκε σ’ ένα κοπάδι ψαριών .

Αυτά που ήταν κοντά του με επιδέξιες κινήσεις

και μακροβούτια τα εξαφάνισε ,

αλλά όταν διαπίστωσε ότι λιγόστευαν

 άρχισε να τα καταβροχθίζει αργά ,απολαυστικά.

Αυτό που απομένει δεν έχει σχέση  με αναπότρεπτες πορείες  όπου διαδηλώνουν θεσμικά , τυποποιημένα ,

ενάντια στο κατεστημένο, γνωρίζοντας το αδιέξοδο.

Γυρίζω την πλάτη πλέον σε παγιωμένες καταστάσεις ,

που παρά την αναποτελεσματικότητά τους

εξακολουθούν να μας κατευθύνουν.

Γυρίζω την πλάτη σε αντιπαλότητες ,

που επιχειρούνται από υποδεέστερους.

Δε συμμετέχω σε πορείες,

 όπου αναπροσδιορίζονται λαϊκοί σωτήρες .

Δεν ανέχομαι τους δημαγωγούς  και τους λαοπλάνους.

Απεχθάνομαι τους ζηλόφθονους 

και όσους προσπαθούν να ανελιχθούν

συνθλίβοντας τους κατώτερους ,τους χαρισματικούς

και τα δημιουργήματά τους.

Απεχθάνομαι να παρακολουθώ αρρωστημένες καταστάσεις στη μάχη για ένα επιβλητικό αξίωμα.

Στην καθημερινότητα χάνεται η ουσία ,

έστω και μετά βίας σώζεται το περιτύλιγμα.

Η προσωπική μου πορεία αντιστρατεύεται  τους πηχυαίους τίτλους, τις φανφάρες.

Επιδιώκω την πεμπτουσία των πραγμάτων , 

το είναι μου αναθαρρεί.

Ο χρόνος που τρέχει είναι πολύτιμος

για να εξαντλείται σε ιδεολογήματα.

Επιδιώκω να συναναστρέφομαι με πρόσωπα

που τρέφουν την ψυχή.

Που μπορούν και μαθαίνουν από λαθεμένες επιλογές.

Που κρύβουν επιμελώς την αυτοπροβολή τους.

Που δε δέχονται την πρόσκαιρη δικαίωση ,

αλλά αφού τελεσιδικήσει.

Που δεν παραμερίζουν την προσωπική ευθύνη

για αυτοϊκανοποίηση .

Που μάχονται για την ιδιαιτερότητα  κι επιδιώκουν

 να συμπορεύονται με την ευθύτητα και την αλήθεια.

Το περιεχόμενο  είναι αυτό που δίνει υπόσταση

κι αξία στη ζωή.

Επιδιώκω  να συναναστρέφομαι με πρόσωπα

που ακουμπούν  τις εσωτερικές ανησυχίες των ανθρώπων.

Άνθρωποι που δέχτηκαν τα χαστούκια της ζωής

και στάθηκαν όρθιοι ,στηριγμένοι στον εσωτερικό τους κόσμο.

Ειλικρινά, επιταχύνω το βήμα, αλλά μόνο

για να γευτώ τη ζωή σε κάθε της έκφανση

 που μόνο η ορθολογική σκέψη μπορεί να σε οδηγήσει.

Επιδιώκω να μην αφήσω καμία από τις στιγμές

που έπονται να χαθούν.

Είμαι αποφασισμένος, ότι κάποιες θα είναι πιο αισθαντικές

 και συγκλονιστικές από κάποιες που έχουν προηγηθεί.

Επιδίωξη μου είναι να τερματίσω  γεμάτος 

και σε εσωτερική γαλήνη  και σε αρμονία με τους γύρω  μου.

Παρακαλώ κι η δική σου πορεία να είναι αντίστοιχη ,

γιατί με ακόλουθο τρόπο θα κατακτήσεις τη ζωή .

Αχιλλέας Φιστουρής

ΑΠΟΛΟΓΙΣΜΟΣ

Αναλογίζομαι  την πορεία στη ζωή.

Έζησα στιγμές που με χαροποίησαν

και δε με νοιάζει  αν δεν επαναληφτούν,

Έζησα στιγμές  που με λύπησαν και χάθηκαν στη μνήμη.

Έζησα στιγμές  που με γέμισαν ευφορία

και ντρέπομαι που ήταν μοναδικές,

Έζησα στιγμές που έκλαιγα μέσα μου

και με κατέβαλαν ψυχικά.

Φέρνω στη μνήμη τα γεγονότα.

Η μοίρα στέκει ανελέητη και αναμοχλεύει  το χτες και το αύριο,

Το βέβαια αντιμάχεται με το ίσως

και συνθλίβουν κάθε προοπτική.

Τα γεγονότα αναπροσαρμόζονται στην πλοκή

που ετεροχρονίζονται, και όλα συνηγορούν ,

ενισχύοντας  αυτά που έχω πράξει  κρυφά  ή φανερά.

Φέρνω στη μνήμη τα γεγονότα.

Που  με συνεπήραν, που  με ανέβασαν,

που με δίδαξαν, που με συγκίνησαν,

που με ηρέμησαν, που με άνδρωσαν,

που με γνώρισαν με τη ζωή, που με έμαθαν ν’ αγαπώ.

Φέρνω στη μνήμη τα γεγονότα.

Εξ αιτίας αυτών,  άφησα το αποτύπωμα μου

κι αδημονώ  για όσα θα έρθουν,

ψάχνοντας  το alter ego μου .

Αχιλλέας Φιστουρής

ΑΣΠΡΟΜΑΥΡΕΣ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ

Ι

Παλιές φωτογραφίες σε ξύλινο ράφι,

ασπρόμαυρες  και ξεφτισμένες στο χρόνο. Οι σκιές

στο σαλόνι σαν κυνηγημένες φωνές,

που σβήνουν  στον άνεμο. Αλαφρό αεράκι

στο τέλειωμα  του θέρους όταν μικραίνει το φως.

Ασπρόμαυρες και ξεφτισμένες , νοιάζεται κανείς

όσο πιο πολλές  απ’ αυτές. Η στιγμή στο χρόνο

οριοθετείται, μια ασπρόμαυρη φωτογραφία,

ψυχρή, ξύλινο κάδρο , σαρακοφαγωμένο και οβάλ,

τονίζοντας μόνο τα πρόσωπα μέσα της.

ΙΙ

Ακόμα κι αν φανταστούμε ότι αυτή η άκαιρη στιγμή

αποτύπωνε  σκηνή χρόνου, νεκρή συναισθημάτων,

απόντος του alter ego.

Το ωραιοποιούσε  σ’ ένα περιβάλλον αγνότητας,

αμόλυντου χρόνου, μοναδικά  ανέπαφου.

Κάποιος  θα επιθυμούσε  ακόμη πιότερα, θα χρειαζόταν

περισσότερα από έναν κόσμο λευκών και μαύρων

μνημών.

ΙΙΙ

Έχει όμως η σκέψη στωικότητα,

ώστε κάποιος να υπομένει, να καρτερεί

επιστροφή στην πρώτη συνύπαρξη.

Το ημιτελές είναι η παρακαταθήκη μας.

Επισήμανση, που κρύβει την προσμονή,

Αφού το ημιτελές τόσο μας εξάπτει,

ελλοχεύει  στις μισοτελειωμένες σκέψεις

και στους εκρηκτικούς  θορύβους.

Αχιλλέας Φιστουρής

ΕΚΛΕΙΨΗ ΗΛΙΟΥ

Ποτέ δε γνωρίζεις που
ακριβώς ανατέλλει
ο ήλιος

Ανάμεσα απ’ τις σχισμές των βουνών
σπιθοβολώντας  τις ακτίνες του
διαχέει  ένα δικό του φως

Το δειλινό
ξαναγυρίζουν οι ηλιαχτίδες
φορτωμένες απ’ την υπερπροσπάθεια.
Αισθάνονται κι αυτές  στην ύπαρξή τους
 να τινάζονται οι καυτές φλέβες

Τα κύτταρά τους ξαναθυμούνται
το φλοίσβο των κυμάτων
το θρόισμα των δέντρων

Ο ήλιος διαγράφει τροχιές στο άπειρο
όπου υλικά κι αστρική σκόνη  συζούν.
Ο άναρχος χρόνος τα  καθηλώνει.
Το πριν  και το μετά ερωτοτροπούν
μες στο αέναο  κι ακίνητο τώρα

Μα σβήνουν  κάποτε κι εκείνα.
Μαζεύεται πυκνό μαύρο τριγύρω τους
συνθλίβονται τα μέλη τους απ’ την πίεση

Κι ανεπάντεχα,
μια άφωτη νύχτα
εξαϋλώνονται
μ’ ένα βουβό κλάμα που ανατριχιάζει.

Αχιλλέας Φιστουρής

ΚΑΛΠΑΣΜΟΣ ΜΝΗΜΗΣ

Φέρε στη μνήμη τα λόγια
καθώς  το πλοίο σιμώνει στο λιμενοβραχίονα.
Ο ερχομός όνειρο ανεκπλήρωτο
όμως ποτέ δεν τον ξεχάσαμε.

Κάποιος λησμονημένος  στην προβλήτα προσδοκεί
Η ελαφριά αύρα αχνοπατεί και το μελίσσι ξυπνά.
Διάχυτο πρωινό άρωμα λεμονανθών,
άνοιγμα του ήλιου κι η ζωή βιάζεται στους δρόμους.
Άραγε οι στιγμές καιροφυλαχτούν, για τα χαμένα όνειρα;
Η ψυχή πετούσε κι μια πνιγμένη κραυγή τραγουδούσε.

Θα αφεθούμε  κάποτε ανενόχλητοι  και θα διαχυθούμε
με πολύχρωμες νότες στις κορυφογραμμές των βουνών και στις πολύβουες  παραλίες.
Μ’ έναν πόθο σιγοκαίγοντας μέσα  μας.
Θα ‘ναι η ελπίδα που κρύψαμε  και μας φανερώθηκε απρόσμενα.
Στις λύπες που πέρασαν, στη γιορτή και τη θύμηση.
Ταξιδεύοντας  στη λευκή χαίτη του κύματος,
κι όλο αυτό θα χαραχτεί ανεξίτηλα μέσα μας.

Εκεί που διαλογίζεται το σήμερα με το αύριο που περιμένει.
Τα πνευμόνια μου φουσκώνουν στη στιγμή της προσμονής,
γκρεμίζω τα σύνορα της μακρινής φυγής
και μια αναγνώριση αφουγκράζομαι.
Κάποιο χέρι θα μ’ αγκαλιάσει στοργικά
και θ ‘απαλύνει τον πόνο μου.

Κι εσύ θα νιώσεις την ικανοποίηση του γυρισμού.
Κάτι από μακριά ακαθόριστο επιστρέφει και χάνεται
κι ένα καθρέφτισμα ομορφαίνει  τη σκέψη  σου.
Την ξεχασμένη μας μνήμη, τα ξεχασμένα μας όνειρα.

Αχιλλέας Φιστουρής

ΤΑ ΣΠΙΤΙΑ

Στέγες  απρόσωπες κι απρόσιτες

όταν η μυρωδιά γύρω μας  γίνεται δυσωδία

και τα σπίτια ερμητικά κλειστά  μας οδηγούν

στο απόλυτο σκότος μιας νέας εποχής.

Δεν είναι όμως η απόκρυψη  των σπιτιών μόνο

τη στιγμή που τα συγκρατούμε κι ανοίγουν δειλά,

αλλά το χρέος που αναλάβαμε και μας γεμίζει,

όταν το συνειδητοποιούμε πως όλα αντιπαλεύουν

να προστατευτούν σε ασφαλή θέση,

που οι προτροπές  των λογικών αδιάλειπτα  προσφέρουν.

Είμαστε βέβαιοι κι ας μη γίνεται γνωστό

πως τίποτα δεν καταχτιέται με σπίτια  κλειστά

κι αν επιδιώκουμε τη συνεύρεση

είναι για να τα εκθέτουμε  συνέχεια στη λιακάδα.

Ανεξαρτήτως  πόσο τα σπίτια ακλόνητα

αντιστέκονται  στο ζοφερό τους  μέλλον

κι εφευρίσκουν στα άδυτά τους μορφές  αέρινες

στα πλαίσια  μιας εύρυθμης κοινωνίας

κι όχι αυτής που τα κατηγοριοποιεί.

Μπορεί  γιατί διαισθάνονται  αυτό που νοσεί

όσο κι εμείς μέσα μας κι αποστρέφονται

τη δυστυχία που μεταβιβάζουν καταπιεστικά,

όσοι γυρίζουν την πλάτη  αμετάκλητα  και δεν συνηγορούν.

Αχιλλέας Φιστουρής