ΑΠΟΘΑΛΑΣΣΙΑ

ΑΙΩΝΙΟ ΚΟΡΜΙ

Ο δρόμος  ανθίζει στο πάτημά της.

Ο τοίχος το βλέμμα της αντικρίζει

κι ορθώνεται.

Λουλούδια  ακροχύνονται

σε μυροβόλους κόλπους  του κορμιού.

Η αύρα  ανασηκώνει το μαντίλι της πνοής

στο λαιμό.

Στόμα μου γίνε κόλασή της.

Στα πέρατα του ορίζοντα
Της κουρτίνας της η σκιά.

Απρόσμενος οργασμός
της φύσης το τοπίο της.

Ουρανός,
αραχνοΰφαντο λευκό,
Κλίνη της αθωότητας.

Άστρα  θα φεγγοβολούν

στην ένωσή  μας.

Αχιλλέας Φιστουρής

ΑΧΙΛΛΕΑΣ ΦΙΣΤΟΥΡΗΣ «Αποθαλασσία»

Αγαπητοί φίλες και φίλοι σας ευχαριστώ πολύ που με την παρουσία σας τιμήσατε την παρουσίαση του βιβλίου μου «Αποθαλασσία» στο Φάρο Βαρβασίου.
Ιδιαίτερες ευχαριστίες στην Πρόεδρο του Φάρου Χούλη Γεωργία και στο Δ.Σ., στο Δημήτρη Φρεζούλη για το συντονισμό της εκδήλωσης, την Σταματία Γεωργούλη για την παρουσίαση και την εξαιρετική ανάλυση των ποιημάτων, τους Ευδοκία Παληά και Δημήτρη Μπαχά για τις εξαίσιες απαγγελίες τους, το Μιχάλη Βολάκη για τη σχεδίαση του power point, Το Νάσο Καλλιμώρο για την τεχνική υποστήριξη.

Τέλος τις Εκδόσεις Α.Π. το Γιάννη Παληό και τους Συνεργάτες του,καθώς και τη Μαρία Κασαπίδου για τα σχέδια του βιβλίου.

ΜΕ ΤΗΝ ΔΙΚΉ ΜΟΥ ΟΠΤΙΚΉ ΓΩΝΊΑ
Δε συγκρούστηκα με αδιέξοδες καταστάσεις, αναζητούσα καθημερινά να εμφανιστεί το υπέρτατο ον, να πάρει τη θέση μου.
Να κοιτάξει με τη δική μου οπτική γωνία τα πράγματα , να δει βάρκες ακυβέρνητες στη θάλασσα, ψυχές να θαλασσοδέρνονται μ’ ένα σπασμένο κουπί. Να ανταμώσει τη φωτιά που αναδύεται στις γειτονιές του κόσμου, να βιώσει το πως μετουσιώνεται η άμμος σε ζήση, ν’ αναζητήσει τη θαλπωρή της μοναξιάς και να της πει πω στη μοναξιά ζω κι εγώ, να κοιτάξει στους κορμούς των δέντρων τα αποτυπώματα που σκάλισε μια αγάπη, να αλλάξει ρότα στο πέλαγος και να διώξει τη μιζέρια του χτες, να μου χαρίσει ένα βλέμμα διαπεραστικό με το φως του ήλιου ώστε να ορίζω την ύπαρξή μου.
Να δει πως ξεχειλίζει η θλίψη όταν οι νύχτες φαντάζουν αξημέρωτες, να ταρακουνήσει τους εμπόρους των εθνών που διακυβεύουν τις τύχες μας , να δει πως πληρώνει ο κόσμος τους φόρους που δεν χρωστάει ποτέ, να δει την ελπίδα να κλείνει δρόμους που επιθυμούν την υπέρβαση.
Κι όταν αποκάμει και βαριανασαίνει γιατί δεν κατάλαβε τι σημαίνει αγώνας για επιβίωση, να δει με άλλα μάτια όσους απρόσκοπτα επιτυγχάνουν τους στόχους τους και δεν έχουν βιώσει τη ζωή ως το μεδούλι της
Όχι δε συγκρούστηκα με αδιέξοδες καταστάσεις μα είναι αδιέξοδο να περιμένεις την ζωή να σε προσπεράσει.

ΑΧΙΛΛΕΑ ΦΙΣΤΟΥΡΗ

«Αποθαλασσία»

ΕΝΑ ΨΥΧΟΡΡΑΓΗΜΑ ΟΝΕΙΡΟΥ

   Τι ευχάριστο για τα πνευματικά πράγματα του νησιού μας να αποκαλύπτονται καινούργια ταλέντα σε μια εποχή γενικότερης πνευματικής ένδειας και μάλιστα να τολμούν να «εκδίδονται» κιόλας. Και, ευτυχώς, στη Χίο, όπως αποδεικνύεται από την εκδοτική δραστηριότητα πρόσφατη και πιο παλιά, μόνο φτώχεια δεν έχουμε και ίσως να είμαστε από τις μοναδικές επαρχιακές περιοχές με τέτοια και τόση ανάπτυξη σε έναν τομέα που χωλαίνει. Και αξίζουν πολλά συγχαρητήρια όχι μόνο στους συγγραφείς και ποιητές (φτασμένους ή επίδοξους), αλλά και στον εκδοτικό οίκο «άλφα πι» που αγκαλιάζει με αγάπη κάθε τέτοια δράση, πάντα αναγκαία και απαραίτητη στην εποχή που ζούμε.

   Και τι πιο ευχάριστο, όταν διαβάζοντας ένα βιβλίο ή μια ποιητική συλλογή, να αντιλαμβάνεσαι ότι ο συγγραφέας ή ο ποιητής, μόνο τυχαίος δεν είναι. Και μια τέτοια περίπτωση είναι ο συνταξιούχος δάσκαλος Αχιλλέας Φιστουρής που πρόσφατα ανέδειξε ένα ακόμα, εκτός των άλλων, ταλέντο του. Το ποιητικό, μέσα από τη συλλογή «Αποθαλασσία» (Εκδόσεις άλφα πι). Μια συλλογή που διακρίνεται για την ποιότητα του λόγου αλλά και για τη σοβαρότητα και για τη ρεαλιστική απεικόνιση των πραγμάτων.

Η γνωριμία

   Ο Αχιλλέας Φιστουρής ξεμύτισε δημόσια στον ποιητικό στίβο πριν από λίγους μήνες, μέσα από το διαδίκτυο, όταν δημιούργησε σελίδα με τον ίδιο τίτλο της συλλογής του. «Αποθαλασσία», τίτλος ποιητικός αλλά και με ανάλογο περιεχόμενο. Μια σελίδα που δέχονταν καθημερινά τον ποιητικό διαλογισμό και οίστρο του Φιστουρή και μάλιστα με καταιγιστικό ρυθμό. Το ένα ποίημα ακολουθούσε το άλλο εμπνευσμένα από την ανεξάντλητη πηγή του Αχιλλέα και ήταν ευχάριστο να διαπιστώνεις ότι ο δάσκαλος μόνο στα κουτουρού δεν έγραφε. Με κάθε θέμα που καταπιάνονταν το ανάλυε με ποιητική γλώσσα, χαιρόσουν να το διαβάζεις, το απολάμβανες και κάποιες φορές σε απογείωνε.

Με χάρη

   Η «Αποθαλασσία» (το βουβό κύμα), λοιπόν, έγινε και ποιητική συλλογή που εκφράζει τη λατρεία στη θάλασσα, αλλά είναι και ένας ύμνος στη ζωή, με τα καλά και τα κακά της. Περιλαμβάνει βιώματα δοσμένα με χάρη αλλά και σεβασμό, με λυρισμό, με ρομαντισμό, με μελωδικότητα. Στίχοι λυτρωτικοί, ερωτικοί, αντιστασιακοί, ορισμένες φορές ονειρικοί, στην αναζήτηση του ιδεατού. Ο Φιστουρής καταπιάνεται με τη ζωή, την καθημερινότητα, τα ανεκπλήρωτα όνειρα. Φιλοσοφεί και σε κάνει συμμέτοχο. Τα ποιήματά του ξετυλίγονται μπροστά σου σα ζωγραφικοί πίνακες και επιχειρεί να φτάσει «στην άκρη του κλαδιού, εκεί που ανθίζει το όνειρο» συμπαρασύροντας και όλους εμάς.

   Ο Φιστουρής γράφει αυτό που λέμε ποιοτική ποίηση με στίχους καταπληκτικούς και που δε φτάνει μόνο η πρώτη φορά για να τους απολαύσεις και να τους ξεχάσεις, αλλά σε προκαλούν να επανέλθεις ξανά και ξανά. Κι αυτό γιατί μιλούν στην ψυχή σου και η επανάληψή τους σε ξεκουράζει και σε ευχαριστεί. Η «Αποθαλασσία» περιλαμβάνει ποιήματα πολλαπλών αναγνώσεων, ποιήματα που μπορούν και σου κρατούν μια θαυμάσια συντροφιά. Είναι ποιήματα που εν πολλοίς σε εκφράζουν. Ο Αχιλλέας στη ζωή του πάντα ήθελε να δίνει το κάτι τις παραπάνω και το επιβεβαιώνει για μια ακόμα φορά με την «Αποθαλασσία»…

Δείγμα γραφής

    «Αγουροξυπνημένος ήλιος με τις αχτένιστες αχτίνες του»… «Ο ήλιος κουράστηκε και κρέμεται στο κόκκινο απόβραδο»… «Ερχονται στιγμές που νιώθω τον εαυτό μου παρατημένο. Σε ράδα ξεχασμένη, νεκρή.»… «Το σούρουπο δεν αργεί, ακούγεται στη στροφή κατεβαίνοντας»… «Ηλιος και φως/αύρα και φλοίσβος/μικρές ελπίδες ανάταξης»… «Η θάλασσα με το λυσασμένο πείσμα/ και τα γεροδεμένα μπράτσα»… «Να ονειρεύεσαι με το κύμα στο ένα χέρι και με τον αφρό στο άλλο»… «Μέσα στην καρδιά, η κόρη των ματιών καθρεπτίζεται»… «Ανάμεσα στα βότσαλα, γλίστρησε το όνειρο της νύχτας»… «Οι επιθυμίες μου σαν τις ελπίδες που δεν καρποφορούν. Τις ακουμπώ και τις χαϊδεύω. Ενίοτε με απασχολούν».

   Δυσκολεύτηκα να επιλέξω κάποια μικρά αποσπάσματα από τη συλλογή του Φιστουρή γιατί όλα τα ποιήματα είναι εξαιρετικά. Θα κλείσω και θα συμφωνήσω μαζί του ότι «το ποίημα είναι ένα ξεσήκωμα στην αδιαφορία της καθημερινότητας, μια σαϊτιά πύρινη ριγμένη στην καρδιά των ανθρώπων (…) Το ποίημα δεν είναι ανάσα που σβήνεται. Είναι ψυχορράγημα ονείρου».

Δ .Φ. 

• 

ΑΙΘΕΡΙΕΣ ΜΕΛΩΔΙΕΣ
Αφουγκράζομαι τους κτύπους
σε ανταύγειες αστεριών
αιχμάλωτος στο φευγιό σου
σαν αστραπή δίχως φως
κι μπροστά στο τέλειωμα αισθήσεων
ανακαλύπτω σπινθοβόλα
τα μάτια σου, στο πέρασμά σου,
σαν αέρινο χάδι στο λαιμό.
Ταξιδεύω γοργά κι απόμακρα
σε αιθέριες μελωδίες
αιχμάλωτος στο φευγιό σου
σαν δέντρο χωρίς καρπούς
κι εδώ που σαγινεύουν οι μελωδίες
ύμνοι ηχούν χαρμόσυνα
τα μάγουλα , η αναπνοή σου,
και της λάμψης σου ακτίνα.

Αχιλλέας Φιστουρής

ΑΓΓΙΓΜΑ

Αναθάρρησες και το βλέμμα σου
σφοδρός  άνεμος  αναρίγησε ,
καθώς μαζεύαμε τον άγιο καρπό
των πουλιών και των λουλουδιών
στην εύφορη κοιλάδα.

Στο λιομάζωμα  της ψυχής  μας.
Ο κορμός της νιότης  ορθός.
Η ματιά  σου απλωμένη στο λιβάδι.

Άπλετο φως
στη σφυρηλάτηση του ονείρου.

Ο αχός  του βήματος μας  στη σιγαλιά.

Αχιλλέας Φιστουρής

….Κωπηλατώ τη βάρκα των προσδοκιών μου, στα μεγάλα πλάτη να την ταξιδέψω επιθυμώ,
εκεί που απλώνεται το απέραντο γαλάζιο κι όλα ηρεμούν, σημείο μηδέν, απόλυτη νηνεμία, μόνο
οι φανοί αχνοφέγγουν προς αποφυγή σύγκρουσης… οι μόνοι που αγρυπνούν…, τα άλμπουρα
είναι λίγο γερμένα αλλά έχω συνηθίσει στη θέα τους, μια συμμετρία καθώς είναι τα πιο πολλά
γεγονότα στην καθημερινότητά μας, πράγματα που μπορείς κι εσύ να επιβεβαιώσεις, δένω πάνω
τους καμιά φορά ένα λεπτό σκοινί, ένα διακριτικό, κι άλλα που ενίοτε γίνονται χρηστικά και
τους δίνω μια άλλη διάσταση, το κατάστρωμα σχεδόν άθικτο, δεν έχω καθίσει πότε στην θέση
του τιμονιέρη, ακυβέρνητη ήταν η βάρκα μου και οι προσδοκίες μου ριγμένες κάτω στο αμπάρι
ήταν, σαν σκόρπιες σκέψεις αραδιασμένες σ’ ένα χαρτί ή σαν φορτίο που το μεταφέρεις από
λιμάνι σε λιμάνι και από τόπο σε τόπο με τις ετικέτες, ανέπαφες, νέος θαλασσοπόρος είμαι
όπως αντιλαμβάνεσαι, για καιρό παιδευόμουν, μπέρδευα τα σινιάλα, έδινα προτεραιότητα από
αριστερά εκεί που οι άλλοι μου ερχόταν από δεξιά, γι’ αυτό με κοιτάζεις τώρα ανορθόδοξα, να
θέλω να ανοίξω τα πρυμιά πανιά και να την αφήσω να ορθοδρομήσει στην κοσμοχαλασιά με
ταχύτητα τυφώνα…..