Ταξίδια Και ταξιδεύω με το νου Στο όμορφο νησί μου Που το υμνήσαν ποιητές Το στόλισαν ζωγράφοι Μα ο Θεός του χάρισε Το αθάνατο του δώρο Το μαστίχι. Οι σκέψεις όπως τα πουλιά Πετούν απ’ άκρη σε άκρη Θαυμάζοντας την ομορφιά Μα και την αρμονία Ακρογιαλιές, βαθιά νερά Απόκρημνο το Μελανιός Κι η ιστορία. Πως μοιάζουνε τα όνειρα Πυργούσικα στολίδια Κι οι κεντημένες φορεσιές Από αργαλειό βγαλμένες Με κόπο και με αγώνα Και με αναπόσπαστο κομμάτι Το ταλίμι. Εδώ που εγεννήθηκαν Τόσοι μεγάλοι άνδρες Κι οι ρίζες σου στον Όμηρο Στου Κοραή τις σκέψεις Και στου Κολόμβου τα ταξίδια Και στου Ψυχάρη την ευχή Πηγή πολιτισμού. Στου Αιγαίου τα νερά Καθρέπτης η ομορφιά σου Στον χρόνο τον αέναο Με τα προικιά σου φορτωμένη Όρθια περπατάς, περήφανη Και στο βοριά και στο νοτιά ΧΙΟΣ αγαπημένη. Μ.ΜΠΡΙΛΗ-ΚΑΛΟΥΤΑ^22-04-2015 *photo: Γιώργος Μουτσάτσος [από την σειρά «Γούρνες του Κάμπου της Χίου»]
Σείστρο ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ/ΕΥΧΑΡΙΣΤΗΡΙΟ ΣΗΜΕΙΩΜΑ Εκ μέρους όλων όσων δημιούργησαν πρόσφατα στη Χίο την «ΟΜΑΔΑ ΦΙΛΩΝ ΠΟΙΗΣΗΣ» και εκείνων που συμμετέχουν με ποιήματα στο περιοδικό «ΣΕΙΣΤΡΟ» σας ευχαριστούμε με δροσερή εγκαρδιότητα για την συμμετοχή σας στην πρόσφατη παρουσίαση – γνωριμία με τους φίλους και τις φίλες του. Η πολυπληθής παρουσία σας και οι ευμενείς κριτικές που δεχτήκαμε μας γεμίζουν με ελπίδα σε αυτή την απόπειρα δημιουργίας. Με κάθε τιμή ΟΜΑΔΑ ΦΙΛΩΝ ΠΟΙΗΣΗΣ, περ. ΣΕΙΣΤΡΟ Χίος/Ιούλιος, 2020 Για την πραγματοποίηση της εκδήλωσης ευχαριστούμε τους/τις κάτωθι για τις προσφορές/δωρεές τους: -την Δημόσια Κεντρική Ιστορική Βιβλιοθήκη ‘’Κοραής’’ Χίου ( Τον Πρόεδρο του Εφορευτικού συμβουλίου , Κον Κώστα Μερούση και την Προϊσταμένη κα Άννα Χαζίρη)
Επιτέλους μετά από καιρό κάτι νέο άρχισε να ταράζει τα λιμνάζοντα νερά στο χώρο της ποίησης,στο τόπο μας!!! Το ΣΕΙΣΤΡΟ ,συν – φωνία φίλων της ποίησης στη Χίο, έκανε τη δυναμική παρουσία του στον αύλειο χώρο της Βιβλιοθήκης «Αδαμάντιος Κοραής»,με ένα πολυπληθές ζεστό κοινό ,να ανταποκρίνεται στο εγχείρημα αυτό. Πολλά συγχαρητήρια ανήκουν στους διοργανωτές και σε όλους που συμπαραστάθηκαν. Όντως νύχτα μαγική!!!
Με χαρά ανακοινώνω στους φίλους της σελίδας που αγαπούν την Τέχνη σε κάθε της μορφή ότι εκδόθηκε πρόσφατα στη Χίο ένα αναλόγιο από μια ομάδα ανθρώπων που αφήνουν στο χαρτί ψηφίδες της ψυχής τους, που συναντιούνται κι ανταλλάσσουν σκέψεις και στοχασμούς, που αγαπούν την Ποίηση. Η προσπάθεια αυτή έγινε, όπως διαβάζουμε στο οπισθόφυλλο, για να «φτερουγίσει» η ποίηση «σαν φιλικός ψίθυρος από χέρι σε χέρι, από καρδιά σε καρδιά» με τη φιλοδοξία να «σείσουν», να τραντάξουν τα λιμνάζοντα νερά, να παρακινήσουν τους πολίτες να έρθουν σε επαφή με αυτό το είδος Τέχνης, αλλά και για να συμμετάσχουν στο εγχείρημα όσοι δημιουργοί το θελήσουν. Θέλω, λοιπόν, να χαιρετίσω θετικά αυτή τη συλλογική δράση, την αντίσταση των δημιουργών στη φθορά του χρόνου και των φαιών κυττάρων, το πνεύμα επιμονής των καλλιτεχνών σε καιρούς αντιηρωικούς κι αντιερωτικούς και σας καλώ να το κάνετε κι εσείς αναζητώντας το αναλόγιο, που κυκλοφορεί δωρεάν κι ακούει στο όνομα «Σείστρο», ή έστω διαβάζοντας μερικά από τα ποιήματα φίλων της σελίδας που εδώ ενδεικτικά παραθέτω. Ψυχή της δράσης αυτής ο Γιάννης Βούλγαρης και δίπλα του μια παρέα δημιουργών που ακροβατούν ανάμεσα στα επίγεια μονοπάτια και τους γεράνιους δρόμους του ουρανού, στο φως και το σκοτάδι, στην εκκωφαντική τύρβη και την εξίσου εκκωφαντική σιωπή.
Αποθαλασσία. Κοιμάσαι και ο ήχος των κυμάτων που σκάνε στην αμμουδιά σε νανουρίζει. Καθώς το νερό ξεμακραίνει, παίρνει μαζί του στο μακρύ ταξίδι του στον βυθό της θάλασσας όλα τα άσχημα που τριβελίζουν το μυαλό σου. Ένα όμορφο όνειρο σε επισκέπτεται, σαν ανάσα δροσιάς στη ζεστή ατμόσφαιρα.
Προσωπική άποψη: Δημήτρης Μπονόβας
Ξυπνάς. Και ανοίγεις τα παράθυρα να εισβάλει μέσα το φως. Η θέα της απέραντης γαλάζιας κυράς σε γαληνεύει. Παίρνεις μια βαθιά ανάσα να δεχθείς την αλμύρα μέσα σου, να ποτίσει η πρωινή γαλήνη όλο σου το “είναι”. Γι’ αυτό ακριβώς το αίσθημα ζεις και αναπνέεις. Σε κάθε αυγή, σε κάθε νέο ξεκίνημα. Κάθε φορά που σκέφτεσαι ν’ αφήσεις πίσω τα παλιά. Κάθε φορά που αναλογίζεσαι τι σου έχει φέρει η ζωή, τι σου χρωστά ακόμη. Κάτω από τη δροσιά ενός ζεστού καλοκαιριού. Μπροστά στη θάλασσα.
Να γεννηθείς ξανά μες στ’ όνειρο / και ν’ αναγεννηθείς. / Γιατί μέσα απ’ τ’ όνειρο / Μπορεί ν’ αναστηθεί η ζωή σου. Αναγεννήσου και γεννήσου. / Την ομορφιά να ζήσεις.
Αυτή είναι η εικόνα που “ζωγραφίστηκε” στο μυαλό μου διαβάζοντας την ποιητική συλλογή του Αχιλλέα Φιστουρή με τίτλο “Αποθαλασσία” που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις “Άλφα Πι”. Μία ποιητική που από το εξώφυλλο και μόνο σου δίνει την αναζωογονητική αίσθηση της ελευθερίας, σαν το νερό της θάλασσας, που ταξιδεύει όπου θέλει, παίρνει ό,τι σχήμα θέλει. Έτσι και οι στίχοι του Αχιλλέα παίρνουν διάφορα σχήματα και μορφές ανάλογα με αυτόν που τους διαβάζει.
Μία καλλιτεχνική ιδέα που πραγματικά σε ταξιδεύει. Ένα βιβλίο που “ρουφάς” μέχρι και την τελευταία του τελεία. Διαβάστε το οπωσδήποτε.
Περίληψη: Και χάθηκα στηριγμένος / από μια τρίχα, / του μανιασμένου / ανέμου, στα ξέμπλεκα γένια. Τον ακολούθησα σαστισμένος/ στο πάτημα της φυγής του / καθώς τα πάντα ισοπέδωνε. Και εξαφανίστηκα μέσα / σε αυτόν τον χαλασμό. Και δεν με έψαξα. Γιατί μπορεί να μην έζησα / πραγματικά ποτέ.
Aποθαλασσία- Αχιλλέας Φιστουρής Στοιχεία Βιβλίου: Τίτλος: Αποθαλασσία Συγγραφέας: Αχιλλέας Φιστουρής ISBN: 978-960-632-033-0 Εκδόσεις: Άλφα Πι Ημερομηνία έκδοσης: 2019 Αριθμός σελίδων: 94 Επιμέλεια κειμένου: Ζωή Τσούρα
Αυτή η γη δεν ανήκει σε κανέναν ανήκει στον εαυτό της Δανεισμένο αυτό το σπίτι που πατάω Δανεισμένος αυτός ο λόφος Δανεισμένο το στάχι που έχω στο στόμα μου Δανεισμένο το σώμα μου
Αυτά τα δέντρα ανήκουν στα φύλλα Αυτά τα πουλιά ανήκουν στο κελαήδημα Καταγωγή: ρίζα, φύλλο, φωλλιά
Ησυχία! Αηχία! Απραξία! -αφήστε τα όλα ήσυχα!-
Ανήκω στις λίμνες Ανήκω στον αέρα Στον πυρήνα της γης που όλα τα λιώνει Στην αμυγδαλιά που ανήκει στον χειμώνα Γκρεμίστε την αρχιτεκτονική του τίποτα Να λάμψει η αρχιτεκτονική των πάντων’
Τσούχλη Μαριάννα -5\2020
*photo: Αγγελική Μακρή_Αμυγδαλιά _λάδι σε καμβά^2020
Με κατοικεί η θάλασσα της κερασιάς το άνθισμα του πρώτου κλάματος η βία του πρωινού το σκίρτημα το άνοιγμα μιας πόρτας βαριάς το σημείο εκκίνησης μιας γραμμής τεθλασμένης
Με κατοικεί η θάλασσα η άβυσσος η ίδια τέρατα με τρία κεφάλια αδηφάγα στόματα υπόκωφα ουρλιαχτά στοιβαγμένα κρανία
η πρώτη φορά που σ’αντίκρυσα του ανείπωτου το άπειρο
Με κατοικεί η θάλασσα το τέλος κι η αρχή οι σταθμοί οι παύσεις ανακατεύονται με τα κύματα αλλού τα μέλη μου αλλού τα λόγια μου
Να αναπνέεις απ’ τη μύτη Αν πιεις νερό να μην τρομάξεις Αν κουραστείς να κολυμπάς σταμάτα Να αφεθείς στην επιφάνεια ξέρει καλά αυτή και θα σε πάει.
Αξιώτη Αργυρώ
*photo: Patrick von Kalckreuth_The north sea _1898-1970^
