ΑΠΟΘΑΛΑΣΣΙΑ

ΑΝΑΜΕΣΑ ΣΕ ΔΙΑΧΥΤΕΣ ΛΕΞΕΙΣ

Ανάμεσα σε διάχυτες λέξεις
ενός κειμένου
βρήκα πτυχές της ύπαρξης μου.
Αποσυναρμολόγησης  εικόνες
της πορείας μου στο χρόνο.
Αυτές που θέλουν να χαθούν
Που κουβαλούν  όμως την αίσθηση,
της αναδημιουργίας .

Να συγκρούεσαι  με τις προκαταλήψεις  
και να ζεις.
Να αντιμάχεσαι  το μηδενισμό
και να τον κάνεις εξάρτηση.
Μέσα μου ανακάλυψα
μια νότα αισιοδοξίας
Τον ίδιο τον ξεχασμένο εαυτό .

Κι όλα μέσα μου να φωτοβολούν και
να με παροτρύνουν .
Να συνεχίσω ακάθεκτος
τις οριογραμμές των  στιγμών
Να καλπάσω στον αφρό των  κυμάτων .
Να βιώσω  τους ανεκπλήρωτους πόθους μου .
Κι αυτός να με επιβραβεύει
γιατί έτσι μετουσιώνεται τ’  όνειρο.

Για μύχιους  πόθους ασυγκράτητους
και για ξεγύμνωμα ψυχής η ηδονή.
Να εκπληρώνω τα θέλω μου.
Να ανασαίνω  κάθε στιγμή
τις ευωδιές του έρωτα
να με συνεπαίρνουν.
Μια κάψα να μου λύνει τα χέρια
και να κολυμπώ ανέλπιστα απελευθερωμένος.
Στην αγκαλιά του ονείρου μου.

Αχιλλέας Φιστουρής

ΑΚΟΛΟΥΘΗΣΕ ΜΕ

Ακολούθησέ με   στη μοναχική παραλία.
Θα σου δώσω ένα βράχο δίπλα στην αμμουδιά. Εκεί θα μας υποδεχτεί οικοδεσπότης  γελαστός ,ο χρυσαφένιος ήλιος αχτίνες  να μας δωρίσει. Στην άμμο θα χαράξουμε  μεγάλους  κύκλους  να περιχαρακώνουν τα θέλω μας , μικρούς για να προσδιορίζουν τις αδυναμίες. Ο γκριζωπός βράχος  θα μας χαρίσει απλόχερα τη σκιά του .Στις κόγχες του να κρύψουμε  τις αναπολήσεις μας μαζί με το ψάθινο καπέλο   και το δροσερό κανάτι. Τις αναπολήσεις  μας μες στις σχισμάδες  να τις βαφτίσουμε , διάφανες να φαίνονται  οι επιθυμίες μας . Ευωδιές  ν’ αποκτήσουν οι εσωτερικές μας παρορμήσεις , αναλαμπές φωτεινές  να καθίσουν στα γυμνά μας μάτια, στην αγάπη  να νιώσουμε αναστημένοι με νέες προσδοκίες.

Ακολούθησέ με στις αέρινες περιπλανήσεις μου

Να φαντάζουμε τριγύρω ολάνθιστοι πολύχρωμοι κήποι, να απλωθεί το μυστικό της γνωριμίας μας από ένα μυρωμένο αγέρι  ντυμένο με ευφάνταστα στολίδια. Στο αγαπημένο μας τραγούδι κοινωνοί να γίνουμε και χορωδοί. Στο χοροστάσι να ξεδιπλώσεις  τις ικανότητές σου, ανάμεσα σε ήχους και μελωδίες  να λικνίσεις το κορμί σου, ανάμεσα  στους φίλους να δεχτείς τις ακτίνες του ήλιου κι επαίνους να πάρεις ,διάσπαρτες συμβουλές  να θυμηθείς, Τα πρώτα της νιότης σου σκιρτήματα.

Ακολούθησέ με στους κύκλους των αφρών.
Σου χαρίζω ένα ταξίδι εκεί πάνω σε κάτασπρα άτια, έστρωσα  τις δερμάτινες σέλες του ονείρου  στην πλάτη . Δεν ξέχασα  και σχοινιά  να κρεμάσω, να γλιστράς  στις ανατολές   το καλωσόρισμα  σου να αποτυπώνεις στα υγρά βότσαλα της παραλίας. Χαϊμαλιά  στόλισα  με χάντρες να έχεις συμπαραστάτη τον ορίζοντα και τις Νηρηίδες.
Στα σύννεφα  ανάερα να πλαγιάζεις , με φιγούρες ανάστροφες ,ταξιδευτής κι οδοιπόρος μαζί ,στιβαρός οδηγητής των γήινων, να γίνεσαι επίγειος καβαλάρης να καλπάζεις στη ρότα  των κυμάτων.Όλη η θωριά σου ένα σύννεφο που βρέχει τα γιασεμιά με μυρωμένα δάκρυα. Όλο το σκοτάδι  σου μια στωική  τριανταφυλλιά μέσα στο άρωμα  της μνήμης.

Ακολούθησέ με  στα γοργόφτερα ποτάμια,
στα κρυστάλλινα  νερά με τις πανοπλίες των ιπποτών  να αναμετρηθούμε, στα μούσκλια  να τριγυρίσουμε περάσματα , ανάμεσα  στα  πανύψηλα καβάκια και τις ακακίες. Χρυσόδετες σου έχω φέρει ζώνες , ασημένιες πόρπες  και φκιασίδια, στα καλντερίμια να διαβαίνεις, σαν τον άνεμο να χάνεσαι, στην όψη σου  να ζωγραφίζεις  τα στεγνά βότσαλα ,στα χέρια σου να παίζεις τις χάντρες της ψυχής.
Να γυαλίζουν τα μάτια σου όπως αντικατοπτρίζεται η φεγγαρόπετρα  πάνω στα νερά, όπως στροβιλίζονται τα πάθη στη δίνη των ονείρων .
Ακολούθησε ! Μια διαδρομή να είναι το ταξίδι μας στην ομορφιά,
μια αέναη περιπλάνηση στα σοκάκια  της συνείδησης  προτού μας εξανδραποδίσουν  μας αφανίσουν, γι ασήμαντη αφορμή στου κύκλου τα γυρίσματα. Κοστίζει  η στιγμή την αδράνεια απίστευτα, κλείνουν  και οι δρόμοι  στις ανεπίστροφες διαδρομές.

Ακολούθησε ! Τρέξε  στου χρόνου να βγούμε το κατώφλι σαν μοναχικοί ταξιδιώτες   με ένα μόνο προορισμό.

Αχιλλέας Φιστουρής

ΑΕΡΙΝΗ ΨΥΧΗ

Αέρινη ψυχή,
η θύμησή σου
ξεθωριασμένη, εικόνα.

Βυθισμένος στο παρελθόν
μα η φεγγαρόστρατα,
καίει μέσα μου.

Στην αυλή μου
δροσοσταλίδες
γέρικων αναμνήσεων.

Στο ταξίδι μου
φύλαξε τη μνήμη
ακλόνητη.

Το φέγγος τ’ ουρανού,
απόμακρο στις ευωδιές
και τον πλούτο.

Θαλασσινή αύρα
ο φλοίσβος του κύματος
πελαγοδρομεί.

Αχιλλέας Φιστουρής

ΑΓΓΙΓΜΑ

Αναθάρρησες και το βλέμμα σου
σφοδρός  άνεμος  αναρίγησε ,
καθώς μαζεύαμε τον άγιο καρπό
των πουλιών και των λουλουδιών
στην εύφορη κοιλάδα.

Στο λιομάζωμα  της ψυχής  μας.
Ο κορμός της νιότης  ορθός.
Η ματιά  σου απλωμένη στο λιβάδι.

Άπλετο φως
στη σφυρηλάτηση του ονείρου.

Ο αχός  του βήματος μας  στη σιγαλιά.

Αχιλλέας Φιστουρής

ΑΓΑΠΗ ΒΑΘΙΑ

Αγάπη βαθιά

Στο θρόισμα  των φύλλων φτερουγίζει  τ’ αγέρι

Ασημώνει η φεγγαρόπετρα  πάνω από διάφανα νερά

Ταξιδεύουν οι χίμαιρες ίδιες πετώντας  στον ορίζοντα.

Αγάπη βαθιά

Σε περιζώνει η καταχνιά μαζί με απόκοσμες μελωδίες.

Ο ήλιος κουράστηκε και  κρέμεται  στο κόκκινο απόβραδο.

Κάπου στο βάθος ένα σύννεφο. Τα πρώτα φωτεινά σημάδια.

Αγάπη βαθιά

Κοίτα  η άσπρη ρότα ενός πλοίου. Απόμακρος  κι η σκέψη θολή.

Αναπόλησε  συνολικά το ταξίδι το απέραντο γαλάζιο.

Εκεί που η μνήμη ηρεμεί.

Αγάπη βαθιά.

Αγάπη βαθιά κι εσύ αδικοχαμένη στης αβύσσου τον πάτο.

Αγάπη ακόμα και σε ξένα ποτάμια  ζεσταίνεις το μέσα.

Σ αυτά τα μέρη που φτάνει η σκέψη μου κολυμπώντας,

που παλεύει πάνω στα κύματα  μέχρι να σε συναντήσει.

Αγάπη βαθιά

Έρχονται στιγμές που νιώθω τον εαυτό μου παρατημένο  

Σε ράδα ξεχασμένη , νεκρή.

Κι όλα ηρεμούν ,καταλαγιάζουν μέσα μου όταν νυχτώνει.

Καθρεπτίζεται η ματιά μου πρώιμα χορτασμένη.

Αγάπη βαθιά

Αγαπώ ό,τι μου λείπει. Σε νιώθω απόμακρη

Η ψυχική οντότητα αντιμάχεται  τα ξεχασμένα δειλινά.

Το σούρουπο δεν αργεί,  ακούγεται στη στροφή κατεβαίνοντας.

Η φεγγαρόστρατα αυλακώνει  το ταξίδι  του πόθου  του.

Αγάπη βαθιά

Επάνω αχνοφέγγουν τ΄ αστέρια σκορπώντας μύρια μηνύματα.

Η δύναμη της αγάπης μας , κάνει τα κύματα στην καταιγίδα,

Να σφυρίζουν  λυτρωτικά πάνω στον πουπουλένιο αφρό τους.

Αχιλλέας Φιστουρής

ΤΟ ΒΛΕΜΜΑ ΤΗΣ ΝΙΟΤΗΣ

Αμυγδαλωτά μάτια , σπιθοβόλα και υγρά,
που το βλέμμα σκίζει σαν ανοιγοκλείνουν.

Κορμί, στο λίκνισμα σου
ατέλειωτες εικόνες αγαλλίασης.

Μια στάλα βροχής απρόσμενη η φυγή,
σαν αστροπελέκι χάραξε η άδεια
η αγκαλιά.

Τα χείλη σου ποθώ  ν’ ακουμπήσω τα φιλήδονα,
τα βλέφαρά σου να βαπτίσω στο φως.

Της νύχτας τα ασημικά το φεγγάρι γυαλίζει,
καθώς η φεγγαρόστρατα τη θάλασσα χαράζει.

Αχιλλέας Φιστουρής

(

ΤΑ ΣΥΝΝΕΦΑ ΚΥΝΗΓΟΥΝ Τ’  ΑΣΤΕΡΙΑ

~.~

Τα σύννεφα  κυνηγούν τ’ αστέρια
ερωτοτροπούν  στις πτυχές των κυμάτων.
Σε λίγο θα συναντήσουν
την σκιά  σου
αφημένη στα βότσαλα το δειλινό .

Τα μαλλιά σου απλωμένα ξανθά,
η μορφή  σου σαν της Αφροδίτης λευκή,
να αναπολώ  διακαώς τα χείλη σου
και συ τον τρελαμένο Ωρίωνα .

Αναφαίνεται, φτάνει η Άρτεμις
με το τόξο  της να σχίζει την παραλία
Αναφαίνεται, φτάνει ο Τρίτωνας
με βρεγμένα τα γένια στάζοντας
με την ασημένια τρίαινα  αγκαλιά.
Αγαλλιάζει  κι χορεύει , η ψυχή.

Το δειλινό χρυσίζει στο κρέμασμα του ήλιου.

Αχιλλέας Φιστουρής