ΑΠΟΘΑΛΑΣΣΙΑ apothalassia.com

Ελάχιστη Μνήμη

Η ελάχιστη μνήμη
Με δυό γραμμές τα ίχνη μιάς αναχώρησης
Βραδινή πτήση
Εφιάλτες στ’αεροδρόμια
Γεμάτα θλιβερά φώτα κι άγνωστα βλέμματα

Η ελάχιστη μνήμη
Ένα ζαρωμένο καθημερινό σημείωμα
Στο βάθος μιάς άδειας τσέπης

Η ελάχιστη μνήμη
Ένας υπαινιγμός ακατανόητος -ακόμα.

Πουλιά κι απογεύματα
Στα κάγκελα της νοσταλγίας.

Κώστας Ζαφείρης~

*photo: Wassily Kandinsky & Charlotte Rudolph
_photos & diagrams for article^1926

Με κατοικεί η θάλασσα ~

Με κατοικεί η θάλασσα
της κερασιάς το άνθισμα
του πρώτου κλάματος η βία
του πρωινού το σκίρτημα
το άνοιγμα μιας πόρτας βαριάς
το σημείο εκκίνησης μιας γραμμής τεθλασμένης

Με κατοικεί η θάλασσα
η άβυσσος η ίδια
τέρατα με τρία κεφάλια
αδηφάγα στόματα
υπόκωφα ουρλιαχτά
στοιβαγμένα κρανία

η πρώτη φορά που σ’αντίκρυσα
του ανείπωτου το άπειρο

Με κατοικεί η θάλασσα
το τέλος κι η αρχή
οι σταθμοί
οι παύσεις
ανακατεύονται με τα κύματα
αλλού τα μέλη μου
αλλού τα λόγια μου

Να αναπνέεις απ’ τη μύτη
Αν πιεις νερό να μην τρομάξεις
Αν κουραστείς να κολυμπάς σταμάτα
Να αφεθείς στην επιφάνεια
ξέρει καλά αυτή
και θα σε πάει.

Αξιώτη Αργυρώ

*photo: Patrick von Kalckreuth_The north sea
_1898-1970^

Έλα

Θα αγναντέψουμε τη θάλασσα
Και τις ιστορίες του Θεού
Τις ιστορίες από τον μεθοδικό παφλασμό των κυμάτων
Που σπάνε στη στεριά
Και τον ήλιο
Που δίνει φως στην ψυχή
Δώρο πολύτιμο η αναπνοή του έσω κόσμου
Ευλογημένος, όποιος μπορεί να αναπνέει τον μέσα του κόσμο
Και να βλέπει τη θάλασσα και τον ήλιο να τον αποτελούν
Είμαστε από γη κι ουρανό
Θεού πρώτα και μετά ανθρώπων.

Μαρία Κλειδά

Κι εγώ θα φέρω το άλφα~

Να τραγουδάς

με την κοιλιά
με τα λαγόνια
με τους μηρούς
με την πλάτη σου ολόκληρη

με τα μάτια
με τα δάχτυλα
με τα πέλματα
με όσον αέρα χωρά το στήθος σου

με τα σπλάχνα όλα
με τις φλέβες και τις αρτηρίες
με ο,τι κυλάει στο αίμα σου
με ο,τι λείπει από τις τρύπες σου

Να θυμάσαι

τα χείλη και τα δόντια
μονάχα σύμφωνα σφυρίζουν
κι έτσι, μάτια μου
φωνή δε βγάινει
τραγούδι δε φτιάνεται

Θα χρειαστούμε φωνήεντα
για να ζεστανουμε τα βλέμματα
να ακουστούν οι αμανέδες
να αγκαλιαστούν οι παρέες
να γραφτούνε συνθήματα
να σμίξουν και να λιώσουν οι ερωτευμένοι

Έλα
κι εγώ θα φέρω το άλφα

Αργυρώ Αξιώτη

*photo: Sandro Botticelli_Primavera
_detail^1477-78

ΑΝΑΣΑ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑΣ

Προπέτασμα θλίψης δύσμοιρο
χαμένου φωτός,
κομήτες και διάττοντες σχίζουν τον αιθέρα.

Στις απόμερες γωνιές των δρόμων
ξεχύνονται τα ξωτικά ανυπόμονα,
καθώς τα δέντρα φυλλορροούν.

Τότε χαϊδεύουμε το είναι μας
με άρωμα λουλουδιών μεθυστικό,
καθώς αχνοφέγγουν οι ανατολές
με αντικατοπτρισμούς ονείρων.

Τότε το έναυσμα δίνεται.
Το ταξίδι της αναζήτησης ξεκινά.
Η χαρμολύπη ανταριάζει στο πρώτο φως,
στις πτυχές των κυμάτων

Αναπάντεχα το σκίρτημα της καρδιάς
που αναθαρρεί σε κοινούς τόπους,
θυμάται να ζήσει…

Αχιλλέας Φιστουρής

*photo: Peter Nottrott_Sail away^2017

Στην Μόνικα Ερτλ~

^του Αντώνη Λάρδα

Τέσσερα χρόνια παραμόνευαν τα χέρια σου
κρυφά στης τιμωρίας το λιοπύρι
Τέσσερα χρόνια παραμόνευε στην τρικυμία της καρδιάς
ο άγιος ήλιος της εκδίκησης
Τέσσερα χρόνια μες στα μάτια σου
ταξίδευε ο όρκος βουρκωμένος
Περνούσες τυλιγμένη την εσάρπα της οργής
στα βρώμικα σοκάκια της Λα Παζ
και σ’ ευλογούσαν οι φτωχοί πίσω απ’ τις πόρτες
Περνούσες τυλιγμένη την απόφαση
κάτω απο τη σκιά της Ιλιμάνι
και σου ‘δειχναν το δρόμο αετόπουλα
Τώρα σε νανουρίζουν τρέμοντας
μυριάδες φύλλα δόξας
Τώρα επίγραμμα αρχαίο ελληνικό
στη βάρκα που σε πάει στην αιωνιότητα
τη μάσκα της στολίζει
«Είσαι του θούριου η τελευταία συλλαβή
είσαι της πιστολιάς η τελευταία νότα
ο άγγελος ο τιμωρός
για το χαμό του αχ’αγγελου»

[*Η Μόνικα Έρτλ εκτέλεσε την 1η Απριλίου του 1971 τον
Βολιβιανό πρόξενο στο Αμβούργο. Ήταν ο συνταγματάρχης
της βολιβιανής χούντας που διέταξε τη δολοφονία
του τραυματισμένου αιχμάλωτου Τσε Γκεβάρα.]

*photo: Sebastião Salgado_Cemetery of the Town of Hualtla de Jiménez
_Mexico from Other Americas

Εισπνοή~

1.
Σκιές της λευκής μέρας
κόντρα στα μάτια μου. Δεν βλέπω
Τίποτα εκτός απ’ το λευκό
Ο χρόνος λευκός, η ψυχή
ελεύθερη απ’ την ταραχή και τον χρόνο.

Λευκότητα των νεκρών νερών.
Ώρα λευκή, τυφλότητα των ανοικτών ματιών.
Μνήμη, τρίψε τον πυρόλιθό σου, άναψε,
ενάντια στον χρόνο και την αμνησία του
Μνήμη, φλόγα κολυμβήτρια.

2.
Λεύτερος απ’ το σώμα, λεύτερος απ’ την ταραχή, επιστρέφω στην ταραχή, επιστρέφω στην μνήμη του σώματος σου.
Επιστρέφω.
Και μες τη μνήμη μου καίει το σώμα σου,
μέσα στο σώμα σου καίει η μνήμη μου.

Σώμα ενός Θεού που ήταν σώμα κεκαυμένο
Θεός που ήταν σώμα και ήταν σώμα θεωμένο
που σήμερα μένει μονάχα η μνήμη
Ενός σώματος λευτερωμένου από άλλο σώμα:
Το σώμα σου είναι η μνήμη των κοκκάλων μου.

3.
Σκιά του ήλιου σκοτείνιασμα που θερίζεις
Τύφλωσε τις πηγές μου τις εξαντλημένες
Λύσε τον κόμπο δρέψε την ταραχή
Σβήσε την αποθαρρυμένη μνήμη

Αλλά η μνήμη ακρωτηριασμένη κολυμπά
Από τις μήτρες του δικού της τίποτα
Ως τις πηγές της γέννησής της
Κολυμπά ενάντια στο ρεύμα και την εντολή

Κολυμπά ενάντια στο τίποτα
Πάθος του νερού
Γλώσσα της φωτιάς φωσφορίζουσα στο νερό
Λόγος της πεντηκοστής δίχως λόγο

Αίσθηση δίχως αίσθηση ούτε σκέψη
Νομίζοντας πως η μνήμη μεταμορφώνεται
Αυτό που μένει είναι μια δέσμη σπινθήρες.

*

Aspiración~

1.
Sombras del día blanco
Contra mis ojos. Yo no veo
Nada sino lo blanco:
La hora en blanco, el alma
Desatada del ansia y de la hora.

Blancura de aguas muertas,
Hora blanca, ceguera de los ojos abiertos.
Frota tu pedernal, arde, memoria,
Contra la hora y su resaca.
Memoria, llama nadadora.

2.
Desatado del cuerpo, desatado
Del ansia, vuelvo al ansia, vuelvo
A la memoria de tu cuerpo. Vuelvo.
Y arde tu cuerpo en mi memoria,
Arde en tu cuerpo mi memoria.

Cuerpo de un Dios que fue cuerpo abrasado,
Dios que fue cuerpo y fue cuerpo endiosado
Y es hoy tan sólo la memoria
De un cuerpo desatado de otro cuerpo:
Tu cuerpo es la memoria de mis huesos.

3.
Sombra del sol Solombra segadora
Ciega mis manantiales trasojados
El nudo desanuda siega el ansia
Apaga el ánima desanimada.

Mas la memoria desmembrada nada
Desde los nacederos de su nada
Los manantiales de su nacimiento
Nada contra corriente y mandamiento

Nada contra la nada
Ardor del agua
Lengua de fuego fosforece el agua
Pentecostés palabra sin palabras

Sentido sin sentido no pensado
Pensar que transfigura la memoria
El resto es un manojo de centellas.

Octavio Paz~

*photo:Sebastião Salgado^Herd of buffalos_Kafue
_National Park of Zambia^2010
_Genesis

Επιμέλεια  Marianne Tsouchli.

ΠΑΡΑΞΕΝΑ ΣΥΜΒΑΝΤΑ

Περπατώ πολύ συχνά , μόνος,
απορροφημένος στις σκέψεις μου.
Όλα γύρω μου γυρίζουν κινηματογραφικά.
Το τέλος του δρόμου ξαφνικά σα να έγινε αρχή,
παρατώντας μισοτελειωμένες τις σκέψεις μου.

Αθόρυβα το σούρουπο ξετυλίγεται ,
αφήνοντας της νύχτας τα πέπλα να περιμένουν,
καμαρώνοντας για τη δύναμη της στιγμής.
Καθώς στο ημίφως , το τέλειωμα της μέρας,
μια απρόβλεπτη , ξεχασμένη ηλιαχτίδα, ξεστράτισε
και πάγωσε το χρόνο.

Της απρόσμενης αυτής εξέλιξης
ένας παράξενος ιστός αναδιπλώθηκε
κι η δύση κοντοστάθηκε,
το δειλινό έλουσε
κι το αιχμαλώτισε.

Τέτοια συνταραχτικά συμβάντα,
Παραμένουν αναξιοποίητα
Καθώς η μοναξιά αιωρείται.

Αχιλλέας Φιστουρής

10οςΠΑΓΚΟΣΜΙΟΣ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΚΟΣ ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟΣ 2019

ΒΡΑΒΕΙΟ ΣΤΗΝ ΕΝΤΕΧΝΗ ΠΟΙΗΣΗ , ΠΡΟΣ ΤΙΜΗΝ ΤΟΥ ΔΙΟΝΥΣΙΟΥ ΣΟΛΩΜΟΥ
Ο ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΟΣ ΟΜΙΛΟΣ ΚΥΠΡΙΩΝ ΕΛΛΑΔΑΣ (Ε.Π.Ο.Κ.)

Β΄ΒΡΑΒΕΙΟ

Χριστὸς ἀνέστη ἐκ νεκρῶν,
θανάτῳ θάνατον πατήσας
καὶ τοῖς ἐν τοῖς μνήμασι
ζωὴν χαρισάμενος.

ΣΑΝ ΞΗΜΕΡΩΣΕΙ

Στα ίδια μέρη θα βρεθούμε
ψιθύρισε η άνοιξη
τότε η θωριά μου θ΄ αγκαλιάσει
τη θλιμμένη μορφή σας

Στα ίδια μέρη θα βρεθούμε
ψιθύρισε η θάλασσα
τότε η αύρα μου θα δροσίσει
τις φλογισμένες μορφές σας

Στα ίδια μέρη θα βρεθούμε
ψιθύρισε ο ουρανός
τότε μια πλειάδα άστρων
θα φωτίσει τη νύχτα σας

Στα ίδια μέρη θα βρεθούμε
ψιθύρισε η ανατολή
τότε μια ηλιαχτίδα
θα ξυπνήσει την πρώτη θύμηση

Στα ίδια μέρη θα βρεθούμε
ψιθύρισε το αγριολούλουδο
τότε θ΄ ανοίξουμε τις αισθήσεις μας
ν΄ αγκαλιάσουν γήινες διαδρομές

Στα ίδια μέρη θα βρεθούμε
ψιθύρισε η ελπίδα
τότε φωνή θα υψωθεί στον αέρα
σε συναυλία μεθυστική

Στα ίδια μέρη θα βρεθούμε
ψιθύρισαν οι ψυχές
τότε από τη θέρμη της προσευχή μας
θα φυτρώσει ολόλευκη ζωή

Αχιλλέας Φιστουρής