ΣΚΙΑ ΤΗΣ ΜΝΗΜΗΣ
Ξεμάκρυνε, απίθωσε
κάτι, παρακεί,
φορτισμένο, ανέκφραστο
σαν ένα μεγάλο κομμάτι μνήμης,
που εκποιήθηκε σε ανύποπτο χρόνο
όταν ούρλιαζαν οι λύκοι ,στο κατώφλι της αυλόπορτας,
τελευταίος αποχαιρετισμός η μνήμη.
Σκιαγραφεί την απουσία ολόγιομη στην
ίδια σκιά της μνήμης,
ακίνητη ,να περιδιαβαίνει φωτεινή στην ασημόστρατα,
όταν απ’ την χαραμάδα καμιά φορά
μπαίνει μέσα , στην ίδια σκέψη,
που αναμοχλεύει την οντότητά της
με αναμνήσεις και θύμησες .
Πόσες φτερωτές άδειες μνήμες,
την ίδια στιγμή, στο ίδιο μέρος
θλιμμένη άηχη
μοναχική.
Στο υποσυνείδητο αχνοφέγγει το πέρασμα της ελπίδας
αέρινη, μεθυστική, ονειροπαρμένη,
απομεινάρια τα ίχνη της
πατήματα στο αέναο .
Έρχονται ώρες , το χάραμα, όταν όλα
σιγούν,
κι αργότερα , στις πρώτες ομιλίες του πεζοδρομίου,
ρυάκι ο ήχος ξεχύνεται βαρύς,
λυπημένος και πολύβουος.
Σαν μια διάφανη κουρτίνα να κάλυψε
κείνους τους διαδρόμους της συνείδησης,
ένα μεγάλο κομμάτι μνήμης .
Αχιλλέας Φιστουρής
2 απαντησεις στο “ΣΚΙΑ ΤΗΣ ΜΝΗΜΗΣ”
Τελευταίος αποχαιρετισμός… η μνήμη !!!
Ο πιο δυνατός στίχος στο ποίημα…
Μου αρέσει!Αρέσει σε 2 άτομα
Η μνήμη, » υδρόγειος», » Γη», » γυναίκα» στην απόλυτη προσωποποίησή της.
Περπατάει δύσκολα από το βάρος των χρόνων που κουβαλάει για να απιθώσει ένα μέρος της, κάθε φορά ,
την ώρα » που ούρλιαζαν οι λύκοι»( οι Ερινύες, οι τύψεις, τα χαμένα όνειρα).
Η μνήμη, που εκποιήθηκε στον χρόνο.
Που ξεπουλήθηκαν οι φιλοδοξίες
και τα όνειρα της. Ό,τι καλό έζησε.
Κι έτσι απέμεινε η …» Σκιά » της, να κινείται αόρατη την νύχτα, λίγο πριν το ξημέρωμα μιας καινούργιας υπόσχεσης.
Το υποσυνείδητο απλώνει την κουρτίνα τής λήθης, στις » άδειες μνήμες», σ’ εκείνα που δεν έφεραν φως και χαράζει ελπίδες
στα » πεζοδρόμια μιας νέας ημέρας.
Έτσι, καθώς η μνήμη κινείται σε σχήμα σφαίρας, κλείνει κύκλους στο παρελθόν, αφήνει ο,τι την πλήγωσε
στα μονοπάτια του υποσυνείδητου
και χαράζει νέες πορείες στο παρόν.
Ιδιαίτερο στην ιδέα της σύλληψης,
της έννοιας » μνήμη»!!
Μου αρέσει!Αρέσει σε 2 άτομα