ΜΝΗΜΗΣ ΞΥΠΝΗΜΑ

Ο ήλιος έπεφτε στη δύση, λιγοστές ηλιαχτίδες

κι ο φλοίσβος  τις πράσινες πευκοβελόνες  θρόισε.

Οι ανοιχτές  κουκουνάρες, στις άκρες των κλαδιών

μοναχικά αντιφέγγιζαν ,στις αρυτίδωτες πτυχές του κύματος.

Μοναχικός περιπατητής, κουβαλώντας  το μέσα μου

ανάμεσα σε βλάστηση , με θέα το φέγγος της θάλασσας ,

που η φεγγαρόστρατα ακανόνιστη  διέσχιζε  το νερό

αργυρόχρωμη  σαν κλαδί  ελιάς , νωχελική ,

με τους φτερωτούς φίλους  μονολογώντας,

που τα φτερά ανοιγοκλείνουν  σε ερωτικό κάλεσμα.

Ανάμεσα στις σκιές , μοναχικός περπατητής κουβαλώντας

το μέσα μου και των βυθών το χρώμα,

τρεμάμενο  λυχνάρι , τις ύστερες  ανταύγειες  να πνίξει

της δύσης μες στα γκρίζα νερά του

και τις πράσινες πευκοβελόνες , στις άκρες των κλαδιών,

τις ανοιχτές  κουκουνάρες  στις αρυτίδωτες πτυχές του κύματος.

Αχιλλέας Φιστουρής