ΜΝΗΜΗΣ ΞΥΠΝΗΜΑ
Ο ήλιος έπεφτε στη δύση, λιγοστές ηλιαχτίδες
κι ο φλοίσβος τις πράσινες πευκοβελόνες θρόισε.
Οι ανοιχτές κουκουνάρες, στις άκρες των κλαδιών
μοναχικά αντιφέγγιζαν ,στις αρυτίδωτες πτυχές του κύματος.
Μοναχικός περιπατητής, κουβαλώντας το μέσα μου
ανάμεσα σε βλάστηση , με θέα το φέγγος της θάλασσας ,
που η φεγγαρόστρατα ακανόνιστη διέσχιζε το νερό
αργυρόχρωμη σαν κλαδί ελιάς , νωχελική ,
με τους φτερωτούς φίλους μονολογώντας,
που τα φτερά ανοιγοκλείνουν σε ερωτικό κάλεσμα.
Ανάμεσα στις σκιές , μοναχικός περπατητής κουβαλώντας
το μέσα μου και των βυθών το χρώμα,
τρεμάμενο λυχνάρι , τις ύστερες ανταύγειες να πνίξει
της δύσης μες στα γκρίζα νερά του
και τις πράσινες πευκοβελόνες , στις άκρες των κλαδιών,
τις ανοιχτές κουκουνάρες στις αρυτίδωτες πτυχές του κύματος.
Αχιλλέας Φιστουρής
