ΑΝΕΜΟΖΑΛΗ
Δείτε βουνά και μονοπάτια, δείτε θάλασσες σε νηνεμία,
δείτε λιβάδια , εγκλωβισμένα στο πέρασμα του χρόνου.
Δείτε ποτάμια γοργόφτερα που παρασύρουν πικροδάφνες,
στους διαδρόμους της συνείδησης που η ψυχή αγρυπνά.
Δείτε μια φλαμουριά που απλώνει το άρωμά της πάνω μου,
δείτε ένα κύμα που μου ψιθυρίζει κρυφά.
Ορμητικός ένας καταρράκτης αχολογά στην καρδιά μου,
ένας έναστρος ουρανός , απλώνεται στα μάτια μου.
Με συντροφεύει ανάμεσα σε χαρές και λύπες
τις στιγμές που θέλω να εξαφανιστώ σε απόμερο ακρογιάλι,
κάτω από την πολυταξιδεμένη χαίτη του λευκού αλόγου.
Απ’ τις σκοτεινές νύχτες που το μουντό βασιλεύει,
έως τη στιγμή της άνοιξης που ερωτοτροπεί το φως.
Και που μέσα μου φαίνεται ότι ακροβατεί σε παραμύθι,
η ζωή είναι μια παλαίστρα, όπου μονομαχούν φως κι άβυσσος.
Κι ανάμεσά τους εγώ που αλλάζω πορεία,
ένα μυροβόλο αγέρι που φυσάει από την εποχή του τυφλού ποιητή,
ψάχνοντας απάνεμο ακρογιάλι για να ζωντανέψουν χιλιετίες πριν.
Οι περασμένες εποχές ζωντανεύουν σαν ταινία , απλώνονται,
αφήνοντάς μας μια μουδιασμένη αίσθηση σε απόκοσμο φως.
Οι σκηνές όμως εξουθενώνονται ,κουβαλώντας το παρελθόν.
Η διαδρομή πολλές φορές αδιέξοδη δεν οδηγεί στο πλάτωμα,
που η ψυχή θυμάται ότι είχε ζήσει απλόχερα σε πρωτινούς δρόμους,
σαν φωτεινή αναλαμπή στις συμπληγάδες της σιωπής.
Κι αναπόφευκτα το τέλος αναφαίνεται στο πρώτο φύσημα του θανάτου.
Αχιλλέας Φιστουρής
