Συντάκτης: apothalassia2018

Ένα χαϊκού
Πέταλο τύχης
Περασμένο στα κλειδιά
Τα ξεχασμένα.
[Α.Φ._Χίος]
*photo: Summer_Edmund Dulac^19th Cent.

Η μνήμη της ποίησης. Γράφει ο Αχιλλέας Φιστουρής στο δικτυακό τόπο τοβιβλίο.net

Πηγή: Η μνήμη της ποίησης | τοβιβλίο.net

μεγάλωνα τεθλασμένη
έπρεπε να είμαι έξυπνη
έπρεπε να είμαι όμορφη
έπρεπε να είμαι αξιοπρεπής
έπρεπε να είμαι εργατική
έπρεπε να δίνω
έπρεπε να είμαι χρήσιμη
έπρεπε να προσπαθώ
έπρεπε να νιώθω σίγουρη
έπρεπε να σιωπώ
για όσα βράζανε
και μεγάλωνα
έπρεπε ωστόσο να διαδηλώνω
έπρεπε να διεκδικώ
έπρεπε να φταίω
δεν ήταν απαραίτητο να είμαι χαρούμενη
δεν ήταν συνετό να είμαι ξεκούραστη
δεν ήταν σώφρον να είμαι χαλαρή
δεν ήταν σωστό να είμαι αφηρημένη
δεν ήταν δυνατό να είμαι ζωντανή
κι ύστερα
λίγο πριν γίνω ισοηλεκτρική γραμμή άρχισα να μικραίνω
μέχρι που χώρεσα στο μαύρο
των ματιών σου
κι έχασα ό,τι είχα
-αλλά αυτό ήταν το λιγότερο-
έχασα ό,τι νόμιζα ό,τι είχα
κι ύστερα
άρχισα να μεγαλώνω πάλι
αλλά αυτή τη φορά
να γερνάω κιόλας.

[Αργυρώ Αξιώτη_Ιούνιος 2020]
*photo: Ronghui Chen_Freezing Land^2018

Ιερουργία

Περνά το δειλινό δίπλα στα κύματα.
Στο ανθισμένο του καράβι σκαρφαλώνεις
μικρό κρινάκι εσύ και χώνεσαι μες τα άλλα
που έχει φορτωμένα στο κατάστρωμα.
Απλώνεις τα μαλλιά να τα στεγνώσει
ο άνεμος
που πλέκει με τα ίδια του τα χέρια
ένα κρεββάτι από φως θαλασσινό
καθάριο τρυφερό σαν την αγάπη
και ψιθυρίζει παραμύθια εξωτικά
να κοιμηθείς αγκαλιασμένο με άστρα
που έρχονται απ’το ναό του έρωτα
με τις πολύχρωμες θαλάσσιες πεταλούδες
να σε σκεπάζουνε τη νύχτα.
Την άλλη μέρα το ένα πίσω από το άλλο τρεχαντήρι
θα αλλάζει πλεύση για να βρει
σε ποιόν απόμερο ορμίσκο ξημερώματα
φουντάρισες την ασημένια άγκυρα του οίστρου σου
να έρθει και να καταθέσει στο κατώφλι σου
ξέχειλους αμφορείς λατρείας.

Αντώνης Λάρδας
Astarte Syriaca [1877] –
Dante Gabriel Rossetti^

Καλοκαίρι

Ο Ιούλιος ορμά με καυτές ακτίνες.
Στο απέραντο γαλάζιο αναδύεται,
ένα ελληνικό καλοκαίρι.
Το καλοκαίρι μια πανδαισία χρωμάτων
κι η ψυχή φωτεινή παρόρμηση
σε γνωστά λημέρια καυτής άμμου,
περιμένοντας την απόγεια αύρα
του απόβραδου στη ρημαγμένη ακτή.
Το καλοκαίρι είναι χορός των κυμάτων
που λικνίζονται με χάρη στην ορμή της νιότης,
η ζωή σε ζωντανό διάλογο επιβίωσης.
Το καλοκαίρι είναι μουσική αγγέλων
που αναγαλλιάζει το είναι μου,
όταν χαράζει το ξημέρωμα του κόσμου.

[ποίημα\φωτογραφία: Αχιλλέας Φιστουρής]

Η ματιά μου,
ένα παράθυρο
σε μια φθαρμένη
σίτα ,
μικρομεσαίες
κεραίες
και ολόγυρα
μπαλκόνια μισά ,
άνθρωποι μισοί,
κρεμασμένοι
σε παραμορφωμένες
εναλλαγές
ενός ίδιου τοπίου ,
σε ένα τόπο
που φοβήθηκε
να υπάρξει,
που φοβήθηκε
να λύσει
εκείνο
το ακανόνιστο
σταυρόλεξο
του αγωνίζομαι
για ένα
καλύτερο κόσμο,
που φοβήθηκε
να ζήσει,
για να ζήσει
στο παρόν.
Κρεμιέται λοιπόν
σαν φθαρμένη
σημαία
στα κάγκελα
του ανόργανου
κόσμο του,
παρασυρμένος
από την θλίψη.
Σαστίζει
στις πρώτες
ψιχάλες
και αμήχανα
μαζεύει
τα ρούχα
που άπλωσε
αποβραδίς,
για να μην
τον δουν
Που κλαίει
εκεί βαθιά,
βουβά,
ανάμεσα
στα μουσκεμένα
ρούχα
και τα σπασμένα
μανταλάκια
που διαλαλούν
την αγορά τους

Βασίλης Παχουνδάκης
*photo: Hangin on metal print_Scott Norris

Δύο ποιήματα
3
Στο στήθος μου κελαϊδούνε τα φιλιά σου
την ώρα που ξυπνούνε τα πουλιά.
Ξαφνιάζονται από αυτή τη μουσική
τσιμπολογούν από τη ζήλια τους
τις τρυφερές του ήλιου πρωταχτίνες
κι ύστερα αρχίζουν τα τραγούδια τους.
Ανοίγει η φύση τα ματόκλαδα και χαίρεται
απ το μεθυστικό κελαϊδισμά τους.
Δεν ξέρει πως κι αυτά σε αντιγράφουν.
49
Κρατώ τα χέρια σου στα χέρια μου.
Έχω την αίσθηση πως συγκρατώ
τον άξονα της γης μη χάσει μοίρα
αν και για μένα είναι πιο πολύτιμα
αυτά τα αηδονάκια μες τις φούχτες μου
από τη γη
τις μοίρες της
από μεσημβρινούς και παραλλήλους.

[Αντώνης Λάρδας_από την συλλογή «Ρανίδες Χρόνου»]
*photo: Paul Gaugin_The seed of the Areoi^1892

Με μια ανάσα

Με μια ανάσα·
με μια κοφτή ανάσα
θ’ αναπνεύσω θάλασσα,
ήλιο κι ουρανό.
Με μια ανάσα·
με μια κοφτή ανάσα
θ’ αναπνεύσω εδώ,
αυτόν τον μήνα -τον Αύγουστο.

[Θωμάδη Μαρία]
*photo: Τοπίο^Κωνσταντίνος Παρθένης

«With eyes that know
the darkness in your soul»

Όταν τη βρω, θα την αγκαλιάσω σφικτά.
Θα πιαστώ απ’ αυτή και θα αφεθώ.
Τη ψάχνω από έρωτα.
Φανερά την ημέρα, με μάτια ανοικτά,
κρυφά στο σκοτάδι, με μάτια κλειστά.
Μουδιάζω στην ιδέα ότι τη χάνω.
Ρωτάω αγνώστους πού θα τη βρω.
Τη ψάχνω από έρωτα.
Μέσα στο μπλε μιας άγριας θάλασσας,
μες τη σιωπή ενός φεγγαριού•
Κι αν ξαφνικά τη βρω σβηστή,
θα της παραδωθώ στα τυφλά.
Κι αν πάλι χαθώ μες τη δική μου φθορά,
να την προσέχεις εσύ.

Ειρήνη Καλλίτση, 7/2020
photo Francesca Woodman/selfportrait

Μια Μέρα

Κάποια μέρα θα σου γράψω ένα ποίημα που δε θα μιλάει για τον αέρα ή για τη νύχτα
Ένα ποίημα που δεν έχει λουλούδια ή γιασεμιά ή μαγνόλιες, ούτε τα ονόματά τους
Κάποια μέρα θα σου γράψω ένα ποίημα χωρίς πουλιά ούτε πηγές
Ένα ποίημα μακριά από τη θάλασσα και που δε θα κοιτάζει τ’ άστρα.
Μια μέρα θα σου γράψω ένα ποίημα που θα του φτάνει ν’ αγγίζει στο δέρμα σου τα δάχτυλα
Και θα μεταμορφώνει τη ματιά σου σε λέξεις
Χωρίς συγκρίσεις, χωρίς μεταφορές, μια μέρα θα γράψω ένα ποίημα που θα μυρίζει από σένα
Ένα ποίημα με το ρυθμό των παλμών στο αίμα σου, με τη δύναμή σου αυτήν που λιώνει όταν αγκαλιάζεις
Μια μέρα θα σου γράψω ένα ποίημα, το τραγούδι της άπιαστης χαράς μου.

Algun Dia~
Algun dia te escribire un poema que no mencione el aire ni la noche;
Un poema que omita los nombres de las floras, que no tenga jasmines o magnolias.
Algun dia te escribire un poema sin pajaros ni fuentes, un poema que eludo el mar
Y que no mire las estrellas.
Algun dia te escribire un poema que se limite a pasar los dedos por tu piel
Y que convierta en palabras tu mirada.
Sin comparaciones, sin metaforas, algun dia escribire un poema que huela a ti,
Un poema con el ritmo de tus pulsaciones, con la intensidad estrujada de tu abrazo.
Algun dia te escribire un poema, el canto de mi dicha.
Dario Jaramillo Agudello_
De «Poemas de Amor»
^Μετάφραση: Γιώργος Μαυρογιάννης
*photo: Henri Lebasque_ Le Cannet,
Le peignoir japonais^ 1926