Συντάκτης: apothalassia2018

Λιλάδι μαύρο

Το δίκιο πνίγει
φουντώνει οργή
βλαστήμια
-λιλάδι μαύρο-
στη θάλασσα εξαγνίζεται
σ’ αυλή βοτσαλωτή
πατιέται

[Άγγελος Ερατεινός]
*painting:
_Flowers with butterfly
_Barbara Regina Dietzsch ^1706-1783

Άκου τις ακροθαλασσιές

Άκου τις ακροθαλασσιές και τα κύματα που σπάζουν στα βράχια
Άκου ,τα βουνά και το θρόισμα των φύλλων καθώς πέφτουν στη γη
Άκου την περπατησιά σου δίπλα στις λίμνες
Άκου τα δέντρα και τις κορφές, άκου
Άκου τις παρατημένες κραυγές μέσα στα λαγκάδια και τις σιωπές που ακολουθούν, άκου
Άκου τες και μετά μάζεψε τες, βαλτές μαζί με τα πανάρχαια λείψανα που περιμένουν άταφα περιμένοντας την αποκαθήλωση των ορμών μας
Άκου τα φανερά αλλά κι αυτά που δεν φαίνονται
Άκου μια λέξη πριν γίνει μέρος μιας πρότασης και σκίσε την πληγή που ακολουθεί
Άκου τα χρόνια που σαλεύουν καταμεσής του ωκεανού μέσα σε ποστάλια και σκουριασμένες άγκυρες, άκου
Άκου τον θόρυβο των μηχανών που οραματίζονται την λευτεριά
Άκου εμένα που σου μιλώ και που μετά βουβαίνομαι για χρόνια
Άκου το πέταγμα των πουλιών κι εκείνο το αθόρυβο της κουκουβάγιας μέσα στη νύχτα, στη δική μας νύχτα
Άκου, αφουγκράσου μας, πριν μας σβήσουν την μνήμη ένα μεσημέρι με λιακάδα
Άκου πριν μας πάρουν την χαρμολύπη και μας ξεσκίσουν την ανθρωπινότητα μας
Άκου, βλέπε, θυμήσου, ο καιρός μας μίσεψε, έφτασε ο καιρός των επόμενων μηρυκαστικών που αφαιμάζουν το θρόνο του αίματος για μπουκιές ξερό ψωμί
Άκου… κοιμήσου και θα ‘ρθω και ‘γω ένα βράδυ
ένα τυχαίο βράδυ, εκεί που η φωνή μας θα συνεχίσει να ακούγεται καθαρά στα ακρώρεια και στις απουσίες του εγώ μας

[Βασίλης Παχνουδάκης]
*painting:
{ Rembrandt Tulips_Keith Miller^2013 }

Φεγγάρι ξένο

Φεγγάρι πάνω
γεμάτο λάμπει
Κάτω αφημένο
γέρνει σκουριάζει
πλέγμα των ρόλων
φλέγμα των λόγων
Τι να φωτίσει
τι να φυλάξει

[Άγγελος Ερατεινός]
*photo:
{ Astro Errante_Varo Remedios^1961 }

Εαρινή ισημερία

Οι ελπίδες ακροβατούν στην κόψη
τα ερημικά σπίτια στο φόβο
οι πιο αδύναμοι κρίκοι στο δίλημμα

Φυλακές των ψυχών ανοικτές
ελεύθερος καβαλάρης ζωής

Άνοιξη κορώνα
πληρότητα φωτός
μια σου λάμψη γεννοβόλημα
κάλεσμα νιόφερτης συνεύρεσης

Και με το χρώμα των ματιών σου
ανθίζουν οι ουρανοί

Ο Αχιλλέας Φιστουρής δίδαξε στην Πρωτοβάθμια Εκπαίδευση. Ορίζει την ποίηση στη ζωή του ως τον μόνο ελεύθερο ορίζοντα, όπου οι άνθρωποι μπορούν να ταξιδεύουν, να ονειρεύονται και να ελπίζουν άφοβα.

Φωτογραφία: Taryn Elliott

εφημερία

η μανούλα ξημεροβραδιάζεται
ταμίας στο μάρκετ της γειτονιάς
-η μικρή από το μεσημέρι είναι στο σπίτι
ποιος θα την διαβάσει; –
ο πατέρας
αφήνει την κόρη σπρώχνοντάς της μαλακά στην είσοδο
σχεδόν σε στάση προσοχής
-καλή εβδομάδα κύριε διευθυντά-
λιώνει το ακουστικό στην αγωνία
μοναχογιό τον έχει κι εκείνη μόνη
αιχμάλωτη του μεροκάματου ωστόσο
-καταλαβαίνετε θέλω μα δεν μπορώ να ‘ρθω-
ζεστό φαγάκι στα κάγκελα
η πριγκίπισσα του γρήγορα στις φίλες να γυρίσει
τραβά τα χαλινάρια και φεύγει
-ο βασιλιάς της-
στην νεροποντή τη χτεσινή στην πόρτα μούσκεμα
με το αυτοσχέδιο αδιάβροχο
σαν την περιστέρα σκέπασε με τη φτερούγα τα μικρά
-παπάκια τσαλαβουτούν –
είναι μάνα και πατέρας μαζί
κατά σειρά μεγάλος μεσαίος μικρή
το βαπόρι ταξιδεύει δυο καπετάνιοι
-ένας στη θάλασσα μια στη στεριά-
μέχρι τη γωνία φτάνει πια
τέλειωσαν οι μέρες αγωνίας
βολίδα ο μικρός ταχύς κι εκείνος
-στο γραφείο πάω-
καγκελόπορτες λουκέτα ασφαλίζουν
το μάθημα αρχίζει
στάζουν μέλι τα πρωινά
-καλημέρα-
[Μιχάλης Μελαχροινούδης]
*photo:
{ «Kids Dancing»_Helen Levitt^1940 }

Η γλώσσα της σιωπής

Δημιουργώ παραστάσεις με λέξεις,
προτάσεις με λάμψεις αστέρων
σπίτια με άρωμα ανθρώπων
φως αστραπή του ουρανού
ζωή σε βράχο τραχύ
Μέχρι ν’ αντικατοπτρίσει ηλιαχτίδες η θάλασσα
ένα κύμα που ρυτιδώνει αφρό κι αλάτι
άκουσε ψιθύρους ατέρμονους βουβούς ανέσπερου έρωτα
μοναχικών στιγμών
νυχτερινή κατάληξη ιαμβικού μέτρου.
Μια απόκοσμη μουσική με διαπερνά κι εκστασιάζομαι
Άρκτος η τιμωρία του έρωτα.
Κασσιόπη θεϊκή σύγκρουση.
Ανδρομέδα εξιλαστήριο θύμα.
Περσέας από μηχανής θεός.
Καθένας το δικό του στίγμα στο αέναο.
Προσδοκίες αιωρούμενες σε λεπτή κλωστή
από τη γλώσσα της σιωπής,
ποικιλότροπα δοσμένες.

[Αχιλλέας Φιστουρής]
*photo:{ 2 jets from a pulsar^ Nasa’s Goddard Space Flight Center }

Στον δρόμο τους

Οι εποχές στον δρόμο τους
μοιράζουν χρώματα
φορούν τον κόσμο
τα πεπρωμένα.
[Άγγελος Ερατεινός]
*painting:
Oshun\Healer, Prosperity, River Of Love
^Yoruba people & tradition_Michael Richardson

Το κορίτσι μου σιχαίνεται τους αποχαιρετισμούς

Λέξεις σκαλωμένες στο στόμα
μπερδεμένες στη γλώσσα
δε βγαίνουν όσο κι αν πιέζω το στήθος.
Λέξεις για σένα
δικές σου και δικές μου ταυτόχρονα
σαν πετονιές μπλεγμένες
δε βγαίνουν όσο κι αν στραγγίζω την καρδιά.
Δεν ξεμπερδεύουμε με τίποτα εμείς,
κορίτσι που κοιμάσαι ήσυχη σαν χορτασμένο ζώο,
γυναίκα που στο όνειρό μου γεννάς ένα παιδί,
θαλασσινό νερό τρέχει ανάμεσα στα πόδια σου,
με κοιτάς με απορία και με φόβο
λες και ξέρω εγώ πως ζούνε οι άνθρωποι.
Αίμα σταγόνες μικρές
κόκκινες φακίδες στα μάγουλα.
Λέξεις δικές σου που προσπαθώ να καταλάβω.
Λέξεις αγκίστρια παλιά δεμένες με παράμαλλα καινούργια
τις παλεύω με τα δάχτυλα
με τρυπάνε παντού
δεν γίνεται να μην αγκιστρωθώ
μια δύναμη με τραβάει πολύ μεγαλύτερη από μένα
από τα χείλη από την πλάτη από τα χέρια
προς τα πάνω, έξω απ’ το βυθό, στην επιφάνεια,
εκεί που ζουν οι κανονικοί άνθρωποι τις κανονικές ζωές τους,
εκεί που βρίσκεσαι εσύ, πάλι εσύ, πάντα εσύ
ένας τρυφερός γίγαντας με λευκά χεράκια,
αυτά που αρνήθηκες να σηκώσεις για να με αποχαιρετίσεις – θυμάσαι; –
με κρατάς για λίγο ψηλά ενώ σπαρταράω
– λέξεις σπαράγματα, φθόγγοι, σπασμοί –
και μετά γελάς και με πετάς
πίσω στη θάλασσα.
[Τηλέμαχος Τσαρδάκας]
painting:
The evening gown\1954_Rene Magritte

Επίγραμμα

Η αξιοπρέπεια και το φιλότιμο
ούτε αγοράζονται, ούτε πωλούνται.
Κάποια πράγματα στη ζωή
δεν είναι (κατ)αναλώσιμα προϊόντα.
[Μαρία Θωμάδη]
*photo: May Day Parade\Gorki Street_William Klein
{Moscow 1961}

Η Αθώα Κατσίκα

Ένιωσα ένα άγγιγμα
πεταλούδα,
βουτυρώδης όμορφη.
Το φάντασμα ήταν ακόμα
κοιτάζοντας με.
Ένα φάντασμα μιας κατσίκας:
η κατσίκα που ήταν καταραμένη
και μετά μας έβρισε όλους
Για το καλό.
*
Shadow Girl ~
Το κορίτσι των σκιών.
Mundane;
Κάτω από τον γαλάζιο ουρανό
τίποτα δεν χρειάζεται να εξηγηθεί.
Είναι ίδια με εμένα.
Με διαφορετικό τρόπο
θα καταλάβει.

• Nick Jordan –
  Ζωγραφική _ Marc Chagall ^
  ′′ Το μπλε τσίρκο ′′ | 1950