Συντάκτης: apothalassia2018

Δύσκολοι καιροί

Δύσκολοι καιροί.
Οι μάσκες έκρυψαν τα οικεία στόματα,
τα υπαινικτικά χαμόγελα
και τα διψασμένα χείλη.
Δύσκολοι καιροί.
Οι πόρτες κλείδωσαν,
αφήνοντας απέξω τα αχόρταγα πλήθη,
τις μουσικές που καλύπτουν τις σιωπές
και τις παρέες, που δεν υπολογίζουν το χρόνο.
Δύσκολοι καιροί.
Η αυτό-οριζόμενη ελευθερία,
τα αυτό-προσδιοριζόμενα σύνορα,
τα αυτό-καθορισμένα όνειρα
και οι αυτοματοποιημένες παρηγοριές
εξορίστηκαν,
με μια μαούνα φτιαγμένη από όχι,
ασύλληπτα γρήγορα
και αδιακρίτως σκληρά.
Δύσκολοι καιροί,
μα όχι για πάντα.
Δώσε μου το χέρι σου και πάμε.
Ο ορίζοντας είναι ακόμη εδώ
και γεμίζει χρώματα κάθε απόγευμα,
λίγο πριν τη δύση.
Μόνο, ας μην κλείσουμε τα μάτια.
Δώσε μου το χέρι σου και πάμε.
{ Καίτη Σαρρή }
| photo: Vintage Circus _Nina Leen ^1949 |

Συμμετοχή στη 2η εκδήλωση της Ομάδας Φίλων της Ποίησης στη Χίο στο Perivoli ,με το ποίημα ΣΥΝΤΡΟΦΕΜΕΝΗ ΘΑΛΑΣΣΑ. Μια όμορφη βραδιά γεμάτη ποίηση και μουσική, στο φως της πανσελήνου ,με αρκετό ακροατήριο που χειροκρότησε ένθερμα την προσπάθειά μας και μας δίνει κουράγιο να συνεχίσουμε.[το 6ο τεύχος του περιοδικού Σείστρο κυκλοφορεί και διανέμεται δωρεάν]

https://www.facebook.com/100015010470997/videos/pcb.1184150365428635/294691255360308?cft[0]=AZVrFpAW2KUgVmQcjaeM7gXKj1AICDEl6n2OLJ0lfVptFPh4hYOxtLBy5mqaj4BqMRrTCjHNH6utSVYlIqJhUvapuO9uofkMg4M-1eWGLQGfInjyD0ULEwyncXWzgLa8FsA&tn=*bH-R

Εωθινό
I.
Στο κρα του
έβαλε ξερή φρασκομηλιά
μια πρέζα
ο κόρακας
Ο αλαφιάτης έκοψε στα δυο
τα σκουριασμένα χώματα
Ο ήλιος
έριξε το ρόδι του να σκάσει
σ’ όλα τα χρώματα της ηρεμίας μετά το χαλασμό,
πάνω στο μαστήχι
π’ απόμεινε κατάπληκτο
να αιωρείται
ενωμένο με μια τρίχ’ απ’ το σκίνο,
κάποιου περαστικού εχτές προβάτου.
Σφύριξε ασίκικα
ν’ ανοίξει το παράθυρο με τους βασιλικούς
κι’ όρμηξε να προφτάσει τους κρόκους στον αέρα
που πέφταν απ’ τ’ αφηρημένα σύννεφα
ο σκορδαλός.
II.
Αυτή την ώρα που ξυπνούσ’ η πλάση
των ποιητών
μια καμπάνα φώλιαζε στ΄ αφτιά του
κι’ αγρυπνούσε όρθρους
που ‘χαν γραμμένη στο μέτωπο τη μοίρα
του πνιγμένου,
σ’ ένα «δι ευχών».
Τούτη την ώρα
έψαχνε νάβρει χορτάρι καθαρό.
-Του χάλασαν ξανά οι σκίνοι
το παλίμψηστο στις ράχες των δαχτύλων
και του σώθηκε το σάλιο στη γλώσσα.
Ύστερα σιχάθηκε το αίμα
-τόσο αίμα κάθε μέρα
να αλλάζει τη γεύση του.
Μια τέτοιαν ώρα
έσερνε στο χορό της η ομίχλη τη μέρα
με τρυπημένο
από τη θλίψη των κυπαρισσιών μαντήλι.
Βιαζότανε πολύ,
κι αργούσανε ακόμα τα τζιτζίκια
να δοκιμάσουν τα δοξάρια τους,
ξενυχτισμένα.
III.
Μα ήταν ώρα στην ήβη του αυτός
να σκέφτεται
όσους αντέχουνε, ακόμα και να στιχουργήσουν
-λέει-
με τόσο κρομμύδι στο χνώτο τους
τόσους σκίνους που κέντησαν σήμερα
τόσους σκίνους ακέντητους μπροστά τους
και τόσο
-Θεέ μου πόσο-
μαστήχι μαζεμένο γύρο τους
να κολλά τα φτερά
πριν οι αιρετικοί αγέρηδες προφτάσουν
να στεγνώσουν την υγρασία που τα σιδέρωνε
αιώνες
κι αιώνες
στο κουκούλι της μοίρας τους;
Μα ήταν ώρα;
IV.
Ασκός
γεμάτος κούραση
αχώνευτη
να σκάσει
να κατηφορίσει κι’ αυτή,
έπαιρν’ απόφαση τη μέρα
και τράβηξε
Νικηταράς
φαντάστηκε μ’ ορμή
το κεντητήρι από την τσέπη,
υποταγμένος σ’ αυτό που βρέθηκε
όπως εχτές
έτσι σαν αύριο
καθώς σαν πάντα.-
{ Γ. Μ. Ζησιμόπουλος }
| artwork:
Krishna and Radha in the Forest ~ Royal Arts of Jodhpur
_Folio 17 from the Bhagvata Purana ^1775 |

Πρώτο φιλί

Είχε πιασμένα
τα μαλλιά
Το σώμα της φορούσε
Κρίνους πουλιά
Και κόκκινο φόρεμα
την κρατούσε
Χόρευε με
έναν άγγελο
Στην άκρη
της αβύσσου
Χωρίς φωνή
Με μια ματιά
και δυο ανάσες μόνο
Ένα φιλί
Στα χείλη της
Έγινε καλοκαίρι

Νίκος Κουβίδης
Φωτογραφία_ Κολλάζ του Οδυσσέα Ελύτη^

Να επι(σ)τρέψουμε στα δέντρα

Θα απαλύνουν οι τραχιές γωνίες
Θα λυγίσει και το πιο σκληρό υλικό
Οδεύουμε από τον ανταγωνισμό στη γλυκύτητα
Η ζωή εκκολάπτεται
Η ζωή αποφασίζει
Η βαρβαρότητα σήμερα ή αύριο πεθαίνει
Σκύλλες και Χάρυβδες έρχονται και φεύγουν
Ξεμακραίνουν οι διάφανες εποχές
Μα δεν χάνονται
Ανα λήπτονται στους ουρανούς
Ακτινοβολούν σαν διαμάντια ανάμεσα στα καθαρά σύννεφα
Εκεί περιμένουν
Η Μνήμη
Κι έπειτα η μνήμη του Σώματος
Θα μας πουν
Σε μία παύση του κόσμου θα αποκαλυφθεί η οδός
Μελαμψές κόρες του Σουδάν με τα ποταμικά μαλλιά και τα λευκά σπάργανα
Ακούω τον ήχο και την πνοή σας
Συχνότητες δελφινιών τραγούδια νεαρών φαλαινών
Αναβλύζει ο λόγος από τις υψωμένες άκρες των δαχτύλων σας
Όρθιες πάνω στις οροφές των σταματημένων αυτοκινήτων
Κηρύξτε τη μελωδία του αχανούς σύμπαντος
Θυμίστε την πρώτη ανάμνηση
Την πρώτη αίσθηση που ανα παύεται στον πυρήνα
Ας κατακλύσει η βλάστηση τις παροδικές ήττες
Τα δέντρα
Κι έπειτα το φωτισμένο από ήλιο πράσινο
Θα μας πουν
Σε μία παύση του νου θα αποκαλυφθεί η καρδιά
Ελευθερώνω κι εγώ αυτόν τον πόθο
Επιστρέφω στα αδέρφια μου με τα διάχυτα κλαδιά και τις πυκνές φυλλωσιές
Δια βαίνω τον μακρύ δρόμο που τον φυλάνε οι ιεροί Ευ κάλυπτοι
Ψηλοί και αγέρωχοι
Δυνατοί
Χαϊδεύουν τα κενά περάσματα
Φρουροί της αιώνιας ζωτικής σιωπής
Το στερεό σας φύλλωμα πλέει στο ποτάμι του αέρα
Δείκτης του έσω κόσμου
Δέντρα, εσείς, θεριστές των σοφών σπόρων
Ανα μένω με ανοιχτή πόρτα
Με σιτάρι και κρασί με ταχύ παλμό
Τα νέα έργα
Όσα θα ευαγγελίσουν τις νέες συν φωνίες
Γεννημένες από ήρεμα κύματα και δασικούς κορμούς
Αφιερωμένες στο απέραντο.

{ Μαρία Άννα Τσούχλη }
| artwork: Unknown artist |

Εξάρτηση (σαν πανοπλία)

Ο καθένας με τα ναρκωτικά του.
Άλλος το φαγητό,
άλλος τα νύχια του,
άλλος το γκόμενο του.
Για να έχεις μια μαμά να σε αγκαλιάζει,
μια πιπίλα να ηρεμείς,
ένα στήθος να βυζαίνεις.
Ένα μωρό αποστεωμένο, παγωμένο, με αναφιλητά,
που ονειρεύεται κουβερτούλες, γάλα εβαπορέ και δάκτυλα πιπιλημένα.
Που θέλει την δόση του,
μιας και δεν είχε μάνα να του δώσει.
Και βρίσκει τη μανούλα του μεσ’ την αυτοκαταστροφή του,
μιας και ποτέ δεν ένιωσε να ζει,
μα διαισθάνθηκε τον μέλλοντα θάνατό του.
Και δε μπορεί μονάχο του,
μιας και μονάχο του ψαχούλεψε κάθε παρηγοριά του σε στερημένα πρόσωπα,
μα δε συνήθισε ακόμα τόσα μονόδρομα στερητικά.

{ Μαρουκλιώ Ζαννίκου }
| photography: Ren Hang _photographer & poet:1987-2017 |

ΑΣΠΡΟΜΑΥΡΕΣ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ
Ι
Παλιές φωτογραφίες σε ξύλινο ράφι,
ασπρόμαυρες και ξεφτισμένες στο χρόνο. Οι σκιές
στο σαλόνι σαν κυνηγημένες φωνές,
που σβήνουν στον άνεμο. Αλαφρό αεράκι
στο τέλειωμα του θέρους όταν μικραίνει το φως.
Ασπρόμαυρες και ξεφτισμένες , νοιάζεται κανείς
όσο πιο πολλές απ’ αυτές. Η στιγμή στο χρόνο
οριοθετείται, μια ασπρόμαυρη φωτογραφία,
ψυχρή, ξύλινο κάδρο , σαρακοφαγωμένο και οβάλ,
τονίζοντας μόνο τα πρόσωπα μέσα της.
ΙΙ
Ακόμα κι αν φανταστούμε ότι αυτή η άκαιρη στιγμή
αποτύπωνε σκηνή χρόνου, νεκρή συναισθημάτων,
απόντος του alter ego.
Το ωραιοποιούσε σ’ ένα περιβάλλον αγνότητας,
αμόλυντου χρόνου, μοναδικά ανέπαφου.
Κάποιος θα επιθυμούσε ακόμη πιότερα, θα χρειαζόταν
περισσότερα από έναν κόσμο λευκών και μαύρων
μνημών.
ΙΙΙ
Έχει όμως η σκέψη στωικότητα,
ώστε κάποιος να υπομένει, να καρτερεί
επιστροφή στην πρώτη συνύπαρξη.
Το ημιτελές είναι η παρακαταθήκη μας.
Επισήμανση, που κρύβει την προσμονή,
Αφού το ημιτελές τόσο μας εξάπτει,
ελλοχεύει στις μισοτελειωμένες σκέψεις
και στους εκρηκτικούς θορύβους.
Αχιλλέας Φιστουρής
πηγή εικόνας: http://www.pixael.com/en/pictures

Μαλακάσα

Θα μπορούσα να μην έχω ένα κρεβάτι
Θα μπορούσα να μην έχω στόμα ούτε μάτι
Θα μπορούσα να μην έχω φαγητό ούτε γλυκό νερό
Θα μπορούσα να έχω κρυοπαγήματα στα πόδια και να ζω σε μια σκηνή κάπου που δε θα ενοχλώ

Θα μπορούσα να γεννάω τα παιδιά μου σε κάποια άκρη της παγκόσμιας αυλίτσας
Για να μην ταράζω τα νερά της τυφλής νοικοκυρίτσας
Θα μπορούσα να μην γεννάω καν
Να μη φοβάμαι αν θα ζήσουν ή τι θα φαν

Θα μπορούσα να πνιγώ σε μια βαρκούλα
Να φτιάξω βιολογική τροφή από την ίδια μου σαρκούλα
Θα μπορούσα να μην προσπαθήσω ούτε να σωθώ
Να μείνω πίσω και να διαμελιστώ
Θα μπορούσα να κοιμάμαι το βράδυ με το ένα μάτι ανοιχτό
΄Η να μην κοιμάμαι καθόλου για να βεβαιωθώ πως επιζώ

Ίσως να μπορούσα να ανοίξω μία τρύπα στο χώμα και να εξαφανιστώ
Καλή ιδέα δε μπορώ να πω
Μέσα στη γη
Δεν έχεις μέλλον
Ούτε φοβάσαι ούτε εισπράττεις την οργή

Καλά είμαι πολύ μαλάκας
Τόσες λύσεις και εγώ πιάστηκα στην άκρη της φάκας
Πολύ μ’ αρέσει η κοινωνία
Στην ταφόπλακά μου να σκαλίσετε «δημοκρατία».
{ Μαριάννα Τσούχλη }
*photo:
‘Europa Europa’ project _Γιώργος Μουτάφης ^2016

ΦΩΣ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΝΟ

Όλα ξυπνούν στο λευκό του κύματος
δροσοσταλίδες αρμύρας διάχυτες

Χαρούμενες φωνές στροβιλίζονται
αντικατοπτρισμός ψυχής

Τα κύματα σβήνουν στο ξάνθισμα της ακτής
αγέρωχη ορθώνεται η μελωδία της αύρας

Στο φρύδι του κύματος
λίκνισμα χορού πρωτόβαλτου

Στο βάθος του ορίζοντα η ζωή αποτραβιέται
σε χρώματα ματωμένου δειλινού

Στ’ αυτιά μας ηχεί παιχνίδισμα δελφινιού
και το ψιθύρισμα του μπάτη

Η θάλασσα διαφεντεύει το ταξίδι της
αναθαρρεί στα σημάδια των καιρών

Αχιλλέας Φιστουρής

«ΤΑΞΙΔΕΥΟΝΤΑΣ» Λεύκωμα Συλλογικής Γραφής, (αφιέρωμα στο καλοκαίρι) περιοδικό ΥΔΡΑΝΗ

Φωτογραφία: Αχιλλέας Φιστουρής ( Αγία φωτεινή )