Συντάκτης: apothalassia2018

Μαλακάσα

Θα μπορούσα να μην έχω ένα κρεβάτι
Θα μπορούσα να μην έχω στόμα ούτε μάτι
Θα μπορούσα να μην έχω φαγητό ούτε γλυκό νερό
Θα μπορούσα να έχω κρυοπαγήματα στα πόδια και να ζω σε μια σκηνή κάπου που δε θα ενοχλώ

Θα μπορούσα να γεννάω τα παιδιά μου σε κάποια άκρη της παγκόσμιας αυλίτσας
Για να μην ταράζω τα νερά της τυφλής νοικοκυρίτσας
Θα μπορούσα να μην γεννάω καν
Να μη φοβάμαι αν θα ζήσουν ή τι θα φαν

Θα μπορούσα να πνιγώ σε μια βαρκούλα
Να φτιάξω βιολογική τροφή από την ίδια μου σαρκούλα
Θα μπορούσα να μην προσπαθήσω ούτε να σωθώ
Να μείνω πίσω και να διαμελιστώ
Θα μπορούσα να κοιμάμαι το βράδυ με το ένα μάτι ανοιχτό
΄Η να μην κοιμάμαι καθόλου για να βεβαιωθώ πως επιζώ

Ίσως να μπορούσα να ανοίξω μία τρύπα στο χώμα και να εξαφανιστώ
Καλή ιδέα δε μπορώ να πω
Μέσα στη γη
Δεν έχεις μέλλον
Ούτε φοβάσαι ούτε εισπράττεις την οργή

Καλά είμαι πολύ μαλάκας
Τόσες λύσεις και εγώ πιάστηκα στην άκρη της φάκας
Πολύ μ’ αρέσει η κοινωνία
Στην ταφόπλακά μου να σκαλίσετε «δημοκρατία».
{ Μαριάννα Τσούχλη }
*photo:
‘Europa Europa’ project _Γιώργος Μουτάφης ^2016

ΦΩΣ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΝΟ

Όλα ξυπνούν στο λευκό του κύματος
δροσοσταλίδες αρμύρας διάχυτες

Χαρούμενες φωνές στροβιλίζονται
αντικατοπτρισμός ψυχής

Τα κύματα σβήνουν στο ξάνθισμα της ακτής
αγέρωχη ορθώνεται η μελωδία της αύρας

Στο φρύδι του κύματος
λίκνισμα χορού πρωτόβαλτου

Στο βάθος του ορίζοντα η ζωή αποτραβιέται
σε χρώματα ματωμένου δειλινού

Στ’ αυτιά μας ηχεί παιχνίδισμα δελφινιού
και το ψιθύρισμα του μπάτη

Η θάλασσα διαφεντεύει το ταξίδι της
αναθαρρεί στα σημάδια των καιρών

Αχιλλέας Φιστουρής

«ΤΑΞΙΔΕΥΟΝΤΑΣ» Λεύκωμα Συλλογικής Γραφής, (αφιέρωμα στο καλοκαίρι) περιοδικό ΥΔΡΑΝΗ

Φωτογραφία: Αχιλλέας Φιστουρής ( Αγία φωτεινή )

Φιμώσατε
την μέρα
και την νύχτα
την χτίσατε
με νάιλον
παραπετάσματα.
Κωσταλέξια
και Σπυριδούλες
ήταν η ανεμελιά
που μας χαρίζατε.
Κρουνοί σύνθλιψης
το γέλιο μας
και αντίσταση
κατά της αρχής
των γενομένων
η αδιαλλαξία σας
Υπηρετήσαμε
τα άθλια χρόνια
που μεσολάβησαν
και ανεβήκαμε
στην κλίμακα
της τροφικής αλυσίδας.
μια απορία
έμεινε
στα χείλη μας
καθώς
παλεύαμε
ανυπεράσπιστοι.
{ Βασίλης Παχουνδάκης }
*painting:
Der Schrei der Natur (The Scream)_ Edvard Munch ^1893

Πέντε χαϊκού για το καλοκαίρι

Ένα δελφίνι
στο φρύδι του κύματος,
άρωμα θέρους.

Θεαματικά!
Καλοκαίρι η πλάση,
κεντά με ήλιους.

Κύματα θωρώ
γαλανή μου θάλασσα,
ανέμους φυσάς.

Αστραποβολείς
θωρώντας στο γαλάζιο,
χρυσές ακτίνες.

Η ηλιαχτίδα!
Πρωί στην ανατολή,
βράδυ στη δύση.

Αχιλλέας Φιστουρής
Φωτογραφία Μπάμπης Παντελιάδης (Αγία Δύναμη)

Μαστόροι

Πελεκητάδες
με το σφυρί και το καλέμι στα δάχτυλα
δουλευτές της πέτρας
πελεκητά έφτιαχναν στολίδια
σε πορτωσιές ανώφλια, παραστάδες
Πετροχτιστάδες
με αντιγώνια σταθερά
αρχοντικά όρθωναν
αγροτόσπιτα
γεφύρια τοξωτά
καμπαναριά δίλοβα
της πίστης να ακούγονται
μελωδικές καμπάνες
{ Άγγελος Ερατεινός }
*photo:
‘ο Κάμπος’ _Ιωάννης Κωσταρής ^για την σελίδα «Απλωταριά»
~ 4\2016

Πλανεύτρα μέρα του Φλεβάρη

Λες και δε μοσχομύρισαν φέτος τα μανταρίνια.
Λες και δεν άνθισαν οι αμυγδαλιές μας.
Λες και έγιναν αγκάθια οι μωβ ανεμώνες.
Λες και βρυχώνται αντί να τραγουδούν οι αέρηδες.
Μόνο φόβος, αγωνία και χειμώνας.
Κι ύστερα,
ήρθε έτσι απλά,
μια πλανεύτρα μέρα του Φλεβάρη,
φωτεινή, γαλήνια και ζεστή
και παραγκώνισε την αίσθηση του χειμώνα.
Ξύπνησε τις αισθήσεις
και υποχρέωσε το φόβο να κρυφτεί,
την αγωνία να ξενιτευτεί
και την ελπίδα για την παλιά μας ζωή να ξεμυτίσει.
Κι έτσι, τα μανταρίνια μοσχομύρισαν,
οι αμυγδαλιές μας άνθισαν,
οι μωβ ανεμώνες έγιναν απαλό μπουκέτο
και οι αέρηδες τραγούδησαν και πάλι.

---

Η γεωγραφία μας

Ήμουν πάντα ανεπίδεκτη μαθήσεως στη γεωγραφία.
Μέχρι που ήρθες εσύ.
Μαζί,
ταξιδέψαμε από το Βόρειο ως το Νότιο πόλο των συναισθημάτων μας,
είδαμε τον ισημερινό της γης μας
και βαφτίσαμε τους ωκεανούς των ονείρων μας.
Έπειτα, ζωγραφίσαμε σημαίες πολλές,
σχεδιάζοντας να φτάσουμε κάποτε στις χώρες τους.
Κι όταν σιγουρεύτηκες πως αγάπησα τη γεωγραφία μας,
μου έμαθες τους ποταμούς της αισιοδοξίας
και τις λίμνες της προσδοκίας,
που δεν ήξερα.
Μου έδειξες τα βουνά των στόχων,
που ποτέ δεν ατένισα
και μου εξήγησες τα σύνορα της διαφορετικότητας,
που πάντα με μπέρδευαν στους ανθρώπους.
Κι έτσι, έγινα και ‘γω με τον καιρό
αριστούχα σε μια γεωγραφία,
τη γεωγραφία μας.

{ Καίτη Σαρρή }

^painting:
Lilies _Walter Crane *1893

Η Μνήμη της Ποίησης

Η άγνοια γιγαντώνει το άγνωστο.
Τα κύματα που σου γνέφουν,
το άγνωστο που καραδοκεί.
Το σκοτάδι ανασταίνει τους ξεχασμένους.

Καθώς σε αφήνουν όλα,
απομεινάρια μιας ζωής σε καλούν.
Οι μνήμες του παρελθόντος
άφωνες σε συνοδεύουν.

Αυτό που έφυγε
δεν έχει λησμονηθεί.
Ποίηση που συνοδεύει,
αυτούς που δεν πρόλαβαν
της ζωής το ύστερο ταξίδι.

Όλα στη σκέψη μου
ανάκατα δοσμένα.
Μια χούφτα αρμύρας,
ξεπλυμένα όνειρα.
Αυτό δε μοιάζει με πρώιμο σκίρτημα,
δεν είναι σώμα ποίησης.

Καθώς ο χρόνος διαβαίνει
τα πρόσωπα σβήνονται,
Οι σκιές προχωρούν
Το ταξίδι συνεχίζεται.

{ Αχιλλέας Φιστουρής }
*painting:
The Old Guitarist _Pablo Picasso ^1903-4

Απορία

Θύμωσε πάλι το φεγγάρι.
Μιά νύχτα αν τ΄ αφήσω μοναχό
απαγορεύει στα φιλιά του να μ΄ αγγίξουν
κρύβει στην πλάτη του την έμπνευση
χώνει στις τσέπες του τους στίχους
και μου πετάει κάτι αχτίνες βλοσυρές.
Ιδιαίτερα όταν χρειάζομαι το φως του
κρυφά για να ανασύρω θησαυρούς
απ’ το πηγάδι με το αίμα της αλήθειας.
Μ΄ αφήνει άοπλο να τριγυρνώ
μαύρα μεσάνυχτα σε σκοτεινό δωμάτιο
κάτω από ραψωδίες θλιβερές
που κρέμονται σαν νυχτερίδες στο ταβάνι
να απορώ αβοήθητος
για ποιά ζωή ποιό θάνατο
θα πρέπει να υψώσω τρόπαιο
να έρχονται συνάνθρωποι να καταθέτουν στέφανους
να απαγγέλουν επιγράμματα σοφά
γραμμένα απ’ τους σεισμούς της ιστορίας.

{ Αντώνης Λάρδας }
*painting:
The Sleeping Gypsy _Henri Rousseau ^1897

Σινιάλα

Σε κορμί που ερειπώνει
θυμάται ο νους
βιορέτες
αμυγδαλιές ν’ ανθούν
λαλάδες
ανεμώνες
σπαρτά βουνοχώραφου
μαγεύεται
με ποιητών σινιάλα επίμονα
*
Με Αρχαία Σημάδια ~
Ζωφόρου γλυπτά
ιππείς μεγαλόπρεποι
σταματημένοι
*
Πηλός γήινος
τις Ταναγραίες κόρες
αθανατίζει
*
Στον χρόνο στέκουν
ρωμαϊκές αψίδες
ματαιόδοξες
*
Επιθυμίες
Ο Ηρακλής μάχεται
Ύδρα Λερναία
*
Ναοί ερείπια
κάτω απ’ τον ουρανό
θεοί κοιμούνται
*
Των θεών όρη
κοιλάδες βασιλέων
νεκρών κοιλάδες
*
Τυφλός Όμηρος
με άλλων αισθήσεων
είδε τα μάτια
*
Στη φαντασία
φωτισμένο το κάστρο
με τους μύθους του
*
Σιωπηλές κόρες
λαξεμένα τα μάτια
χωρίς ίριδες
*
Γίνεται φράγμα
στ’ Αχέροντα ποτάμι
φυγή πορθμέα

{ Άγγελος Ερατεινός }
^Choreography:
Jin Wook Lee
^Cover\Composer:
Sand _Nathan Lanier

Ο δρόμος ο λιγότερο ταξιδεμένος

(*O δρόμος που δεν πήρα)

Μπροστά μου, ο δρόμος χώριζε στα δύο μέσα σ’ ένα κίτρινο του φθινοπώρου δάσος.
Με θλίψη, που δεν μπόραγα να ταξιδέψω και στους δυο
Και να είμαι Ένας ταξιδευτής, στάθηκα για πολύ
Και κοίταζα τον έναν, ώσαμε εκεί που έφτανε η ματιά μου,
Μέχρι που, στρίβοντας, χανόταν στη βλάστηση τη χαμηλή.
Ύστερα πήρα τον άλλον, ως εξ ίσου καλό
Και, ίσως, επειδή είχε κάτι που μου ζητούσε :
Είχε χόρτα στο διάβα του που χρειάζονταν να πατηθούν,
Αν και, ως προς αυτό το σημείο, εκείνοι που είχαν περάσει από εδώ,
Στην πραγματικότητα, τα είχαν πατήσει σχεδόν το ίδιο με τον άλλον.
Λοιπόν, εκείνο το πρωινό και οι δυο δρόμοι στέκονταν μπροστά μου ίσοι,
Με φύλλα κίτρινα, που πόδι δεν τα είχε ακόμα τσαλακώσει.
Ω ! Κράτησα τον πρώτο για μιαν άλλη φορά !
Όμως, γνωρίζοντας πώς το ένα μονοπάτι πάντα οδηγεί σε κάποιο άλλο,
Μέσα μου, αμφέβαλα αν, πράγματι, θα γύριζα ποτέ πίσω ξανά.
Θα το λέω αυτό μ’ έναν καημό κρυφό,
Κάπου, πολλά-πολλά χρόνια ύστερα από τούτη τη στιγμή :
Ένα πρωινό, δυο δρόμοι χώριζαν μέσα σε κάποιο δάσος, κι εγώ–
Εγώ πήρα εκείνον τον λιγότερο ταξιδεμένο.
Κι αυτό έχει κάνει όλη τη διαφορά.

_Ρόμπερτ Φροστ
{ μετάφραση: Γιώργος Μαυρογιάννης }
*painting:
Fir Forest I _Gustav Klimt ^1901